Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείτε να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.






Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα δημοσιογραφια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα δημοσιογραφια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

ΑΥΤΟΣ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ !!!

«Δεν πίστευα ποτέ ιδιαιτέρως στη δύναμη της ελληνικής δημοσιογραφίας. Μικρά είναι τα μεγέθη στην Ελλάδα, σε όλους τους τομείς. Καλά κείμενα πάντα υπήρχαν: ο Ραφαηλίδης στο παλιό ημερήσιο «Βήμα», ο Σταματίου στα «Νέα», η Σούλα Αλεξανδροπούλου στην «Ελευθεροτυπία», ο Βότσης στην ακραία του εποχή, ο Καρκαγιάννης πριν γίνει διευθυντής - αρκετοί άλλοι. Ποτέ όμως δεν είχες την αίσθηση ότι οι δημοσιογράφοι, ως σύνολο, διαμορφώνουν επ' αγαθώ την Ελλάδα. Γιατί κανένας τους δεν ήταν πραγματικά ατρόμητος, απόλυτα ανεξάρτητος (να το πω και παλιομοδίτικα: απόλυτα απροσκύνητος) μέχρι τα στερνά της ζωής του -και, ως γνωστόν, τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Αυτά και άλλα πολλά έγραψε πριν μερικά χρόνια ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος σ΄ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στην «Ε» με τίτλο «Το τέλος της ελληνικής δημοσιογραφίας».
Πολλοί που το διάβασαν κούνησαν συγκαταβατικά την κεφαλή τους και όσοι δεν το διάβασαν μη μου πείτε ότι δεν βιώνεται καθημερινά όλα αυτά τα κομπλεξικά δημοσιογραφικά τερτίπια που μας σερβίρουν τηλεόραση και τύπος; Φερέφωνα, λαλίστατα παπαγαλάκια, δεξιά και αριστερά, έχουν βαλθεί να μας αποτρελάνουν, μας κάνουν το άσπρο–μαύρο, την μέρα-νύχτα, μας χαχολίζουν με το έτσι θέλω και το πιο αστείο είναι, ότι το καταφέρνουν χωρίς να συναντούν την παραμικρή αντίσταση!
Κομπλεξικοί νέο-δημοσιογράφοι μας μιλάνε για την θεία μου, την Κατίνα, που στα 60 της αποφάσισε να γίνει τηλε-σταρ και πέρασε με επιτυχία από τα πρώτα στημένα ερωτοδικία των μεσημεριανών εκπομπών.
Κακές εφημερίδες που με αθέμιτο τρόπο αυξάνουν την πώλησης των φύλλων τους και αγοράζονται κατά χιλιάδες μόνο και μόνο επειδή έχουν καμιά δεκαριά γκουσκουνικά τσοντόβια CD.
Κάκιστοι καλοπληρωμένοι μεγάλο-δημοσιογράφοι που τα κείμενά τους δεν τα διαβάζει κανείς ή αν τα διαβάσει κάποιος αντιλαμβάνεται αμέσως ...... γιατί γράφτηκαν .
Και συνεχίζει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος......... «Οι μεγάλοι εκδοτικοί οργανισμοί είναι πια εταιρείες, με κόρπορεϊτ αντανακλαστικά -δρουν γρήγορα, με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος. Αλλά και οι δημοσιογράφοι έχουν φροντίσει να απαξιωθούν μόνοι τους, από πριν: ιδίως οι μεγαλοδημοσιογράφοι, που δρουν σαν μονοπρόσωπες ΕΠΕ, κυνηγούν χύδην κάθε συμφερότερη μετεγγραφή σαν αμοράλ σκυλάκια, δίχως καμιά κοινωνική ή πολιτική πίστη, σταθερότητα ή αρχές (εδώ καγχάζουν): ένας εσμός από δήθεν ανταγωνιστές που αλληλογλείφονται σε ένα όργιο ψευδωνυμίας και κέρδους, μέχρι που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Έτσι έστρωσε η ελληνική δημοσιογραφία κι έτσι κοιμάται».
Σήμερα υπάρχουν πολλοί νέοι που θέλουν να ασχοληθούν με την δημοσιογραφία, τους ελκύει το επάγγελμα, το λέει η καρδιά τους, το έχουν στο αίμα τους, αλλά χάνονται γιατί δεν έχουν τα πρότυπα ( πλην ολίγων εξαιρέσεων) που θα τους οδηγήσουν να κάνουν σωστά αυτό που πραγματικά θέλουν. Το να βγάλει κανείς μια σχολή δημοσιογραφίας σήμερα δεν σημαίνει ότι είναι και δημοσιογράφος. Ο καλός δημοσιογράφος γεννιέται, έχει το μεράκι μέσα του, δεν κατασκευάζεται όπως συμβαίνει την σήμερον. Τα πράγματα τελικά πάνε από το κακό στο χειρότερο, ο δημοσιογράφος δικάζει, καταδικάζει, καλύπτει τα συμφέροντα, προκαλεί φανατισμό, κυκλοφορεί αναξιόπιστες πληροφορίες, συγχέει την είδηση με το σχόλιο, εισβάλλει παντού και ανεξέλεγκτα σκανδαλολογεί. Φυσικά άμα χρειαστεί πετά ελικόπτερο, οδηγεί καράβι, κάνει τον πρωθυπουργό, τον υπουργό, τον παπά, τον αθώο, τον σωτήρα, τον ειδικό.
Και κλείνω φυσικά με Στάθη Τσαγκαρουσιάνο ....... «το σύστημα, έτσι όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, υπερφορτώθηκε και κάηκε. Ως μπίζνα λειτουργεί -όμως αυτό δεν είναι δημοσιογραφία».

Αφορμή για το παραπάνω άρθρο είναι αυτό που διάβασα χθες στο μπλοκ του καλού φίλου κ. Σαραντίδη
ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ (ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΛΕΝΕ ΚΟΡΑΚΙΑ)
Το προηγούμενο Σάββατο ένας «συνάδελφος» τοπικού τηλεοπτικού σταθμού επεχείρησε να μπει στο σπίτι του δολοφονημένου Χανιώτη αστυνομικού την ώρα της κηδείας του και
εκδιώχθηκε κακήν κακώς (και δικαίως) από τους εξαγριωμένους συγγενείς. Χθες ένας άλλος από τον ίδιο σταθμό, έβαλε στο ρεπορτάζ του για τον θάνατο του τεχνικού της ΔΕΗ την εικόνα του, ζεστού ακόμη, άψυχου σώματος του 36χρονου την ώρα που τον
κατέβαζαν από τον στύλο, χωρίς την απαιτούμενη και από τον Νόμο κάλυψη (και ενώ μπορεί ούτε όλοι οι συγγενείς να είχαν μάθει τον θάνατό του). Όμως εκτός από τα όσα προβλέπουν οι Νόμοι και το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (με το οποίο συχνά διαφωνώ) υπάρχει και η πανάρχαια αξία που ορίζει τον σεβασμό στους
νεκρούς. Εκτός εάν ορισμένοι θεωρούν πως με 100 ευρώ επιπλέον στον μισθό τους μπορούν να ανεχθούν να τους αποκαλούν ως «κοράκια».

http://sfinesnaps.blogspot.com/

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

ΔΗΜΟΣΙΟΚΑΦΡΟΙ

Ηθικοί κανόνες στα ρεπορτάζ, ηθικά διλήμματα και εισβολή στην ιδιωτική ζωή.
Άφωνοι έμειναν ενενήντα περίπου φοιτητές κατά τη διάρκεια του μαθήματος «Ειδικά ρεπορτάζ» στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου της Αθήνας όταν ο καθηγητής του Λάμπης Ταγματάρχης, δημοσιογράφος και πρόεδρος στη συνδρομητική τηλεόραση, κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας σήκωσε μία φοιτήτρια που καθόταν στην πρώτη σειρά του αμφιθεάτρου και την φίλησε στο στόμα. Ακολούθως ζήτησε από τους φοιτητές να καταγράψουν το περιστατικό και να το στείλουν άμεσα ως ρεπορτάζ στο μέσο που υποτίθεται ότι εργάζονταν. Μόλις είχε ολοκληρωθεί εκτενέστατη συζήτηση με θέμα «Ηθικοί κανόνες στο ρεπορτάζ, ηθικά διλήμματα, εισβολή στην ιδιωτική ζωή» και είχε αναλυθεί η ανάγκη να ερευνούν σοβαρά και να ψάχνουν σε βάθος οποιοδήποτε θέμα πριν το καταγράψουν για το μέσον όπου μελλοντικά θα εργάζονται.
Οι φοιτητές όντως κατέγραψαν αυτό που είδαν και με ιδιαίτερα οξύ τρόπο καυτηρίασαν την πράξη του καθηγητή τους. Ένας μάλιστα αποχώρησε επιδεικτικά από το αμφιθέατρο σε ένδειξη διαμαρτυρίας γι’ αυτό που συνέβη στη συμφοιτήτριά του.«Ήρθε να λυτρώσει τα σεξουαλικά του βίτσια» έγραψε ο ένας, «σεξουαλική επίθεση σε φοιτήτρια την ώρα του μαθήματος» έγραψε άλλος, «πείραμα με σεξουαλικές προεκτάσεις» συμπλήρωσε ο τρίτος. Έγινε κυριολεκτικά ο χαμός.
Ο καθηγητής άκουγε όλο το φριχτό κατηγορητήριο ατάραχος.«Σας έχω βγάλει και φωτογραφία με το κινητό μου» του φώναξε ένας φοιτητής, «δεν φοβόσαστε ότι αύριο θα είστε πρωτοσέλιδο;» τον ρώτησε. Ο καθηγητής σηκώθηκε και αφού ευχαρίστησε τους φοιτητές του για τη συνεργασία, τους ανακοίνωσε ότι αν δεν είναι εξαιρετικά προσεκτικοί και δεν ερευνούν αυτό που πρόκειται να γράψουν, πέρα από το γεγονός ότι δεν θα περάσουν ποτέ το μάθημά του, δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ καλοί δημοσιογράφοι. Και αμέσως άρχισε να τους απαριθμεί τα λάθη τους:
- Κανείς από τους φοιτητές-ρεπόρτερ δεν έκανε ρεπορτάζ.
- Κανείς δεν σηκώθηκε από τη θέση του να ρωτήσει το «θύμα» αν είχε κάποια σχέση με τον κ. καθηγητή, αν είχε προηγηθεί κάτι μεταξύ τους, αν είχε προκληθεί ή είχε προκαλέσει τον καθηγητή.
- Κανείς φοιτητής δεν παρατήρησε ότι η φοιτήτρια «θύμα» ήταν ένα τελείως άγνωστο σε αυτούς πρόσωπο και προφανώς δεν την είχαν ξαναδεί ποτέ στο αμφιθέατρο της σχολής.
- Κανείς φοιτητής δεν πρόσεξε ότι αυτή η φοιτήτρια, όσο κι αν έμοιαζε νέα, ήταν τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερή τους.
- Επειδή η φοιτήτρια «θύμα» δεν γνώριζε κανέναν, δεν μιλούσε και με κανέναν, πράγμα ασύνηθες για φοιτητικό αμφιθέατρο.
- Κανείς από τους φοιτητές δεν σκέφθηκε ότι το θέμα που μόλις είχε αναλυθεί από τον καθηγητή είχε τίτλο «Ηθικοί κανόνες στη δημοσιογραφία» και ό,τι αυτό σημαίνει.
- Κανείς δεν ρώτησε τη συμφοιτήτρια που καθόταν δίπλα στο «θύμα» αν πρόσεξε κάτι ιδιαίτερο στη συμπεριφορά του «θύματος» ή την συμπεριφορά του καθηγητή.
- Κανείς δεν φρόντισε να ρωτήσει τον καθηγητή αν είναι σύνηθες γι’ αυτόν να καταφεύγει σε ανάλογες συμπεριφορές και αν αυτή είναι μία νέα διδακτική μέθοδος.
- Τέλος, κανείς δεν φρόντισε να μάθει γιατί επιτέλους διάλεξε αυτή τη φοιτήτρια και όχι κάποια άλλη και, εν πάση περιπτώσει, αφού επρόκειτο να τον κάνουν πρωτοσέλιδο να του ζητήσουν να πει κι αυτός την άποψή του.
Το μάθημα τελείωσε. Οι φοιτητές συζητούσαν μεγαλόφωνα για το περιστατικό. Ο καθηγητής έπρεπε να αποχωρήσει γρήγορα από την αίθουσα γιατί το δίωρο της διδασκαλίας είχε τελειώσει. Σηκώθηκε, μάζεψε τα πράγματά του από την έδρα, ζήτησε από τους φοιτητές ένα λεπτό ησυχία για να τους συστήσει τη γυναίκα του, που πρώτη φορά παρακολούθησε το μάθημά του.
Αφιερωμένο σε όλους τους δημοσιογράφους, τους «δημοσιογράφους», τους δημοσιοκάφρους και τους bloggers που επιθυμούν να δημοσιογραφούν.

kanivallos

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΑΥΤΟΣ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ !!!

«Δεν πίστευα ποτέ ιδιαιτέρως στη δύναμη της ελληνικής δημοσιογραφίας. Μικρά είναι τα μεγέθη στην Ελλάδα, σε όλους τους τομείς. Καλά κείμενα πάντα υπήρχαν: ο Ραφαηλίδης στο παλιό ημερήσιο «Βήμα», ο Σταματίου στα «Νέα», η Σούλα Αλεξανδροπούλου στην «Ελευθεροτυπία», ο Βότσης στην ακραία του εποχή, ο Καρκαγιάννης πριν γίνει διευθυντής - αρκετοί άλλοι. Ποτέ όμως δεν είχες την αίσθηση ότι οι δημοσιογράφοι, ως σύνολο, διαμορφώνουν επ' αγαθώ την Ελλάδα. Γιατί κανένας τους δεν ήταν πραγματικά ατρόμητος, απόλυτα ανεξάρτητος (να το πω και παλιομοδίτικα: απόλυτα απροσκύνητος) μέχρι τα στερνά της ζωής του -και ως γνωστόν, τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Αυτά και άλλα πολλά έχει γράψει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος σ΄ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στην «Ε» με τίτλο «Το τέλος της ελληνικής δημοσιογραφίας».
..................................................
Πολλοί που το διάβασαν κούνησαν συγκαταβατικά την κεφαλή τους και όσοι δεν το διάβασαν μη μου πείτε ότι δεν βιώνουμε καθημερινά όλα αυτά τα κομπλεξικά δημοσιογραφικά τερτίπια που μας σερβίρουν τηλεόραση και τύπος ;
Φερέφωνα, λαλίστατα παπαγαλάκια, δεξιά και αριστερά, έχουν βαλθεί να μας αποτρελάνουν, μας κάνουν το άσπρο–μαύρο, την μέρα-νύχτα, μας χαχολίζουν με το έτσι θέλω και το πιο αστείο είναι ότι το καταφέρνουν χωρίς να συναντούν την παραμικρή αντίσταση!
Κομπλεξικοί νέο-δημοσιογράφοι μας μιλάνε για την θεία μου, την Κατίνα, που στα 60 της αποφάσισε να γίνει τηλε-σταρ και πέρασε με επιτυχία από τα πρώτα στημένα ερωτοδικία των μεσημεριανών εκπομπών. Πλήρη εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και της δυστυχίας.
Κακές εφημερίδες που με αθέμιτο τρόπο αυξάνουν την πώλησης των φύλλων τους και αγοράζονται κατά χιλιάδες μόνο και μόνο επειδή έχουν καμιά δεκαριά γκουσκουνικά τσοντόβια CD.
Κάκιστοι καλοπληρωμένοι μεγάλο-δημοσιογράφοι που τα κείμενά τους δεν τα διαβάζει κανείς ή αν τα διαβάσει κάποιος αντιλαμβάνεται αμέσως ...... γιατί γράφτηκαν .
.........................................
Και συνεχίζει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος.........
«Οι μεγάλοι εκδοτικοί οργανισμοί είναι πια εταιρείες, με κόρπορεϊτ αντανακλαστικά -δρουν γρήγορα, με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος. Αλλά και οι δημοσιογράφοι έχουν φροντίσει να απαξιωθούν μόνοι τους, από πριν: ιδίως οι μεγαλοδημοσιογράφοι, που δρουν σαν μονοπρόσωπες ΕΠΕ, κυνηγούν χύδην κάθε συμφερότερη μετεγγραφή σαν αμοράλ σκυλάκια, δίχως καμιά κοινωνική ή πολιτική πίστη, σταθερότητα ή αρχές (εδώ καγχάζουν): ένας εσμός από δήθεν ανταγωνιστές που αλληλογλείφονται σε ένα όργιο ψευδωνυμίας και κέρδους, μέχρι που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Έτσι έστρωσε η ελληνική δημοσιογραφία κι έτσι κοιμάται».
...........................................
Σήμερα υπάρχουν πολλοί νέοι που θέλουν να ασχοληθούν με την δημοσιογραφία, τους ελκύει το επάγγελμα, το λέει η καρδιά τους, το έχουν στο αίμα τους, αλλά χάνονται γιατί δεν έχουν τα πρότυπα ( πλην ολίγων εξαιρέσεων) που θα τους οδηγήσουν να κάνουν σωστά αυτό που πραγματικά θέλουν.
Το να βγάλει κανείς μια σχολή δημοσιογραφίας σήμερα δεν σημαίνει ότι είναι και δημοσιογράφος. Ο καλός δημοσιογράφος γεννιέται, έχει το μεράκι μέσα του, δεν κατασκευάζεται όπως συμβαίνει την σήμερον.
Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν, ο δημοσιογράφος δικάζει, καταδικάζει, καλύπτει τα συμφέροντα, προκαλεί φανατισμό, κυκλοφορεί αναξιόπιστες πληροφορίες, συγχέει την είδηση με το σχόλιο, εισβάλλει παντού και ανεξέλεγκτα σκανδαλολογεί. Φυσικά άμα χρειαστεί πετά ελικόπτερο, οδηγεί καράβι, κάνει τον πρωθυπουργό, τον υπουργό, τον παπά, τον αθώο, τον σωτήρα, τον ειδικό, τον ...θεό.
Και κλείνω φυσικά με Στάθη Τσαγκαρουσιάνο .......
....... «το σύστημα, έτσι όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, υπερφορτώθηκε και κάηκε. Ως μπίζνα λειτουργεί -όμως αυτό δεν είναι δημοσιογραφία».