Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείτε να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.





Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα EYTΥΧΙΑ ΔΕΣΠΟΤΑΚΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα EYTΥΧΙΑ ΔΕΣΠΟΤΑΚΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2024

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΑΚΗΣ

Πριν  μέρες ,πάνω από σαράντα, μας άφησε χρόνους ο αγαπητός συντοπίτης μας και όχι μόνο, Βασίλης Κατάκης. Ο Βασίλης ήταν δάσκαλος και δίδαξε χρόνια τα μικρά παιδιά των χωριών και της πόλης της Κισάμου. Με την εμπειρία και τη γνώση των σπουδών του στην Παιδαγωγική Ακαδημία και τις μετεκπαιδεύσεις του, με το ήθος και την ευσυνειδησία του και την εμπειρία της ζωής του, που δεν ήταν καθόλου εύκολη, έδωσε πολλά στην εκπαίδευση από όποιο πόστο την υπηρέτησε. Παράλληλα και στην κοινωνία προσέφερε με τη συμμετοχή του σε πολιτιστικές ομάδες. Ευαίσθητος, κοινωνικός, φιλικός εύρισκε πάντα δυο λόγια   γενναιόδωρα για να εκφράσει την εκτίμηση του σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.
Συνοδοιπόρησε μέχρι τέλους της ζωής του με την ακριβή του Βιργινία, φίλη και εκλεκτή δασκάλα των παιδιών μας και των παιδιών της Κισάμου, φτιάχνοντας μια ωραία οικογένεια με τις δύο τους κόρες, την Κατερίνα και  την Ελένη που την μεγάλωσαν δίνοντας τους καρπούς σπουδών, παιδιά κι εγγόνια. Αλλά και στο κοινωνικό έργο που πάντα ασκούσε η Βιργινία ήταν αρωγός και συμπαραστάτης. Η Βιργινία ο φύλακας άγγελος του μέχρι το τέλος και  κυρίως στα λίγα χρόνια της ανημπόριας του.
Τρυφερός πατέρας και παππούς, στήριγμα: Το τεκμηρίωσε τόσο εμπεριστατωμένα «το Αλικάκι του», εκπροσωπώντας όλη τη νέα τους οικογενειακή συνέχεια στο αφιέρωμα που έδωσε στον τύπο για τον παππού. Και ήταν τόσο αληθινό γιατί μην ξεχνούμε πως τα παιδιά τα ξέρουν όλα, γιατί ξέρουν να τα εισπράττουν όλα. «πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά», κατά που τραγουδά ο Σαββόπουλος.
Τον Βασίλη τον θυμάμαι πάντα φιλόξενο στο σπίτι του, προστατευτικό σε νέους συναδέλφους, ωραίο στις παρέες που βρισκόμασταν, παρόντα όπου έπρεπε. Ο κόσμος τον αγάπησε.  Φάνηκε από την αθρόα προσέλευση των ανθρώπων «συγγενών, συναδέλφων, μαθητών και φίλων» στον ύστερο αποχαιρετισμό του και στο σαρανταήμερο μνημόσυνο του.  
Δεδικαίωται για όσα ωραία έπραξε όσο έζησε.
Καλό  του ταξίδι στο φως της αιωνιότητας
Ευτυχία Δεσποτάκη -Πευκιανάκη

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2024

«Η ΚΑΛΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ»

Η καθιερωμένη πλέον και καταξιωμένη θεατρική ομάδα της Κισάμου «Πρόβα Τετραώρου» που τελεί υπό την αιγίδα του φιλολογικού συλλόγου «Κισαμικός» και φέτος μας επιφύλαξε όμορφες βραδιές με τη θεατρική παράσταση «Καλή εντύπωση» της διάσημης Γαλλίδας συγγραφέως Yasmina Reza.
Μια παράσταση που άνθρωποι της τοπικής κοινωνίας μας με μεράκι, κατάφεραν με τη βοήθεια του χαρισματικού σκηνοθέτη Θανάση Τριανταφύλλου να ξεδιπλώσουν το υποκριτικό τους ταλέντο και πολλά να διδάξουν τους θεατές μέσα σε λίγην ώρα. Ο Θανάσης Τριανταφύλλου συνεχίζει αυτό που πρώτη άρχισε η αγαπητή φίλη Ινώ Γεωργακάκη δηλαδή  τη δημιουργία και υποστήριξη μιας θεατρικής ομάδας από ερασιτέχνες ηθοποιούς και συνεισφέρει στον πολιτισμό της μικρής μας πόλης μέσα από τη μαγική τέχνη του θεάτρου,  προαιώνια ελληνική κληρονομιά από την κλασσική μας Ελλάδα. Η Ινώ συνεχίζει να συμπαραστέκεται πλάι στην κ. Ελένη Γεωργακάκη, πρόεδρο του φιλολογικού συλλόγου και στα αξιόλογα μέλη του και τους φίλους που τον περιστοιχίζουν. 
Στο παραπάνω θεατρικό έργο η συγγραφέας καταπιάνεται με την πραγματική ανθρώπινη φύση και παρουσιάζει το δράμα για τις σχέσεις των σύγχρονων ζευγαριών, τα υπαρξιακά τους αδιέξοδα, την κοινωνική υποκρισία, τη βία, τη ματαιότητα, την αγωνία των γηρατειών, τη φθορά του χρόνου και το φόβο του θανάτου και όλα αυτά που υπεισέρχονται στη ζωή και χαλούν ένα «ωραίο φαίνεσθαι» που τυχόν έχομε φτιάξει, ενώ το «είναι», είναι εντελώς διαφορετικό, αφού δεν υπάρχει καμιά ενσυναίσθηση της πραγματικότητας και… όλα φαίνονται ωραία.
Οι ρόλοι ερμηνεύτηκαν θαυμάσια! Η Κατερίνα Αρώνη, που, αν και πρώτη φορά στο σανίδι, απέδωσε τέλεια την Υβόν αποδεικνύοντας πως ποτέ δεν είναι αργά να ασχοληθείς με αυτό που αγαπάς, ειδικά όταν έχεις ταλέντο! Ο Άγγελος Κυριτσάκης είναι άψογος στο ρόλο του Μπορίς συμμετέχοντας για πρώτη φόρα στην ομάδα παίρνοντας την σκυτάλη από τον πατέρα του. Ο καταξιωμένος πλέον στη θεατρική μας σκηνή Λευτέρης  Τριανταφυλλάκης, έχει πλέον το δικό του κοινό και είναι ιδανικός στο ρόλο του Ερικ. Η Πόπη Χοχλάκη είναι όπως πάντα απολαυστική και μια σταθερή αξία της θεατρικής ομάδας. Τέλος ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην Χρύσα  Ξηρουχάκη που στάθηκε στο ύψος του δύσκολου και απαιτητικού ρόλου της Αντρεά.  
Ας μην ξεχνάμε επίσης πως υπάρχει ένα ολόκληρο επιτελείο συντελεστών που υποστηρίζει την προσπάθεια όσων από την ομάδα ανεβαίνουν στην σκηνή, όπως ο Θοδωρής Παρασκάκης στα σκηνικά, ο Νίκος Μιχελιδάκης στους φωτισμούς, η Μαρία Μουντάκη στις κομμώσεις, η Αγάπη Ανδρονικάκη στο μακιγιάζ και ο Σπύρος Παππάς στα παρασκήνια, είναι υπεύθυνοι για το επαγγελματικό αποτέλεσμα της παράστασης.
 Να σημειώσομε, ότι ο Φ.Σ. έχει πραγματοποιήσει σειρά θεατρικών παραστάσεων, σειρά μουσικών αφιερωμάτων τα καλοκαίρια στο υπαίθριο θέατρο του Ε.Κ.Ν. στα Νωπήγεια και φέτος το καλοκαίρι πειραματίστηκε με μια μουσική εκδήλωση του σε ένα χώρο μέσα στην πόλη μας: όπου το πάρκο κυκλοφοριακής  αγωγής  πλησίον του 2ου Γυμνασίου, όπου ο χώρος αυτός καλό θα ήταν να αναδειχθεί  από τη Δημοτική μας αρχή για χρήση τέτοιων εκδηλώσεων. Βέβαια όνειρο είναι να μπορέσει ο Δήμος να δημιουργήσει ένα πολιτιστικό πολύκεντρο πια, για εκδηλώσεις, αλλά και για να  στεγαστεί η πολύτομος δανειστική  βιβλιοθήκη  του Φ.Σ. ασφαλώς, που χρόνια τώρα οργανώνει και, δυστυχώς ασφυκτιά, εκεί  που  στεγάζεται και αναζητά  στέγη. Τέλος πάντων, άστεγος γενικά ο πολιτισμός στην Κίσαμο από άποψη πολιτείας με εξαίρεση το μικρό αμφιθέατρου του δημαρχείο, όπου ο μακαριστός  Αντώνης Σχετάκης είχε την έμπνευση για τη δημιουργία του. Τέλος θα πρέπει να γνωρίζομε ότι τα έσοδα από τις θεατρικές και παραστάσεις διατίθενται από το σύλλογο για όλα τα παραπάνω έξοδα. 
 Ευτυχία Δεσποτάκη -Πευκιανάκη

H παράσταση «Η Καλή Εντύπωση» επαναλαμβάνεται για 4 ακόμα βραδιές στις 10,12,13, και 14 Ιανουαρίου στις 21:00 το βράδυ. 


 

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2023

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

 Ένας ύμνος στη δημοκρατία
(Από τον Επιτάφιο που εξεφώνησε ο Περικλής για τους νεκρούς του Πελοποννησιακού πολέμου και περιλαμβάνεται μέσα στην Ιστορία του Θουκυδίδη.)
Ο λόγος αυτός είναι ένας ύμνος προς τη δημοκρατία της Αθηναϊκής πολιτείας, έναντι  ολιγαρχικών καθεστώτων και τυραννίδων που άλλες πολιτείες υφίσταντο. Λέει λοιπόν ο  Περικλής:
«Χρώμεθα πολιτεία ου ζηλούση τους τον πέλας νόμους, παράδειγμα δε μάλλον αυτοί όντες τισίν ή μιμούμενοι ετέρους.Και ό νόμος δια το μη ες ολίγους αλλά, εις πλείονας οικείν, δημοκρατία κέκληται» .
Λέει λοιπόν ο Περικλής: Έχομε μια πολιτεία που δεν ζήλεψε να κυβερνάται μιμούμενη από νόμους και συνήθειες άλλων λαών, αλλά εμείς γινόμαστε παράδειγμα για άλλους…. 
Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι μπροστά στο νόμο. Για τα δημώδη αξιώματα προτιμώνται οι ικανοί που τα αξίζουν και όχι αυτή που ανήκουν σε μια ορισμένη τάξη.
Κανείς που δεν έχει κοινωνική θέση ή είναι φτωχός δεν εμποδίζεται γι' αυτό το λόγο να υπηρετήσει την πολιτεία……»
Πέρασαν αιώνες και και χιλιάδες άνθρωποι κυρίως νέοι που φλέγονται από ιδανικά θυσιάστηκαν για «την ελευθερία την ισότητα και την αδελφότητα». Αποκτήθηκαν συντάγματα που κατοχυρώνουν πολλά δικαιώματα και που «επαφίεται  η τήρηση τους στον πατριωτισμό τους». Ως τόσο πάντα υπάρχουν  οι παρεκβάσεις και οι παραβιάσεις…. και γι' αυτό ο αγώνας είναι συνεχής.
Την δημοκρατία του Περικλή διαδέχθηκαν οι τριάκοντα τύρρανοι ……Καθημερινά σε  άλλες χώρες ακούμε για τόσες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ίσως και ο τρόπος συμπεριφοράς μας στην καθημερινότητα παραβιάζει άθελα μας τα δικαιώματα των άλλων.
Τα παιδιά του πολυτεχνείου «οι νέοι με τα πρησμένα γόνατα που τους έλεγαν αλήτες»  που λέει ο Ελύτης, κάτι τέτοιο ονειρεύτηκαν…..
Και  μη ξεχνούμε ότι η δημοκρατία είναι το πιο ευαίσθητο πολίτευμα που εύκολα μεταβάλλεται σε παρέκβαση………Εν ονόματι αυτής της ελευθερίας πολλά έχουν πραχθεί που δε θα πρέπει να ξεχνιούνται…..
Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό…
Ευτυχία Δεσποτακη


Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2023

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΟΡΘΡΟΣ

     Να πως οι Ελληνες στα χωριά και στις πόλεις δέχτηκαν το μήνυμα του πολέμου, ξημερώνοντας το πρωί της 28ης Οκτωβρίου μια μέρα, που ετοιμάζονταν να τη ζήσουν όπως όλες τις άλλες, μα που φάνηκε πως δεν ήταν ίδια, τελικά.
Ας ακολουθήσομε τη γραφή του ποιητή και συγγραφέα Νίκου Σφυρόερα να μας οδηγήσει στην ατμόσφαιρα εκείνης της ημέρας.
«Με του λαγούτου τις χορδές αποχαιρετήσαμε το καλοκαίρι.
Γέμισε φύλλα το χώμα, χρυσάνθεμα η καρδιά. Παίξαμε τα τελευταία μήλα της αγάπης. Μια μαύρη φούντα ανέβηκε πρώτος καπνός  στον ουρανό του χωριού μας.
Τα αλέτρια μας ήταν έτοιμα, η γη μας περίμενε για το όργωμα και τους καινούριους σπόρους. Οι γερανοί χαιρετούσαν το καλοκαίρι Περιμέναμε τα σπουργίτια να μαζέψουν τους άχωστους σπόρους και τη σουσουράδα να σεργιανίσει και…. Μας ξύπνησαν οι καμπάνες  με άλλο ήχο και άλλο χτύπο. Με άλλο βούισμα οι καμπάνες, με άλλο αλάφιασμα οι μάνες. Ποιος τις χτύπαγε τέτοιαν ώρα. Ποια τελώνια από της γης τα καταχθόνια. Σηκωθείτε, σηκωθείτε, δε θα πάτε στα χωράφια. Φάντασμα ήταν και γλίστρησε στη χώρα μας τη νύχτα:…
«..μάνα δε πάμε φέτος στη σπορά δε βάνομε αρραβώνα, μηδέ φιλείς στη πόρτα μας νύφη την Αρετή μας, μόνο σαρανταλείτουργο στην εκκλησιά να τάξεις σαράντα πήχες να γεννώ  να  πάω σαράντα μίλια για να το πνίξω το θεριό.
Γιέ μου μη πάμε φέτος στη σπορά, μη βάλομε αρραβώνα σαράντα μίλια για να πάς, και να το πνίξεις το θεριό».
Ακόμη ο λόγος έστεκε και χύμηξε η καρδιά μας, αετός απάνω στα βουνά, στη  θάλασσα γοργόνα και βγήκε ο ‘Ηλιος, ο Ηλιος Έλληνας κι έφεξε η σκοτεινή καρδιά του κόσμου.
Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα…..και θερίσανε πλήθος τα θηρία μας λέει ο άλλος ποιητής μας ο Οδυσσέας Ελύτης για να καταλήξει «Ελευθερία για σένα  θα δακρύσει ο Ήλιος, Ελληνες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο».
Δεσποτάκη- Πευκιανάκη Ευτυχία
φιλόλογος

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2023

ΤΟΠΟΙ ΜΑΓΙΚΟΙ

           « Τα Φαλάσαρνα, οι αμμοθίνες και τα βαρελάκια».
          « η Χρυσοσκαλίτισσα και το (Ε)λαφονήσι»
 Βιώνοντας το καλοκαίρι το πέρασμα χιλιάδων τουριστών από την απροετοίμαστη μικρή μας πόλη για την έξαρση του τουριστικού φαινομένου που, είναι καλοδεχούμενος, βεβαίως, για λόγους παράδοσης από τον Ξένιο Δία, αλλά και για λόγους τόνωσης της οικονομίας μας, η οποία κατά μεγάλο μέρος στηρίζεται σε αυτόν, γυρίζω κάποια χρόνια πίσω στους τόπους της περιοχής μας που σήμερα είναι προορισμοί και δέχονται ημερησίως χιλιάδες τουρίστες  και  θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσομε τον όρο οτι γίνεται "υπερβόσκηση "τουρισμού.
        Μοιραία η υπερπληθώρα αυτή, ανθρώπων, που φυσικό είναι να κινούνται με αυτοκίνητα, οι χιλιάδες ομπρέλες, τα καθίσματα, η άγρια και άναρχη ανοικοδόμηση, ο αποκλεισμός από τις παραλίες των οικονομικά ασθενέστερων, που αδυνατούν να πληρώσουν ομπρέλες, αλλά και δεν έχουν χώρο να βάλουν την πετσέτα τους ίσως φέρει την αντίστροφη μέτρηση για την ποιότητα του τόπου που κάποτε ήταν μαγικός.
  Δύο πράγματα εκτός από τους ανθρώπους, είναι ιερά στη χώρα μας. Τα μνημεία της ιστορίας μας από αρχαιοτάτων χρόνων και οι τόποι μας. Τα μνημεία μας, ευτυχώς, όσο μπορεί τα προστατεύει η Αρχαιολογική Υπηρεσία, τον τόπο όμως όχι πάντα, οι έχοντες την αρμοδιότητα.
 Και θα αναφέρω, ανατρέχοντας  στις αναμνήσεις μου, δύο παραδείγματα αλλοίωσης του τόπου που είτε γίνεται από την ίδια τη φύση, είτε από απερίσκεπτη ανθρώπινη παρέμβαση.
 Πριν από χρόνια σπάνια  πηγαίναμε να κάνομε μπάνιο στα Φαλάσαρνα, κάθε μέρα. Τα Φαλάσαρνα ήταν εκδρομή.....πάντα συνδυασμένη  με την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο και την ομιλούσα σιωπή του. Επίσης  συνδυασμένα ήταν με δυό μεγάλα πανηγύρια του καλοκαιριού, προσκυνήματα. Εκείνο της Αγ.Παρασκευής, 26 Ιουλίου  και το άλλο του Αγ,Φωτιού,12 Αυγούστου. Όταν σπάνια πηγαίναμε για να κολυμπήσομε, δεν ήταν η υπέροχη γαλάζια θάλασσα τόσο και το κολύμπι, όσο το παιχνίδι οταν βγαίναμε από τη θάλασσα στις πελώριες  αμμοθίνες, που ο αέρας φυσώντας την ψιλή άμμος σχημάτιζε στην αμμουδιά. Ανεβαίνοντας στην κορυφή τους απολαμβάναμε επί ώρες κάνοντας τα βαρελάκια, κουτρουβαλώντας μικροί μεγάλοι και πέφτοντας στα μαλακά. Και περιμέναμε το βύθισμα του ήλιου για να φύγομε, γιατί όπως τόχει συνήθειο ετσι μαγικά, όπως και σήμερα βυθιζόταν και τότε...
Η άλλη ανάμνηση προέρχεται από το Λαφονήσι. Εκείνα τα χρόνια το Λαφονήσι σαν τουριστικός προορισμός για τους πολλούς ήταν άγνωστος. Ο προορισμός τότε ήταν για τους ντόπιους η Χρυσοσκαλίτισσα, το μοναστήρι της Παναγίας που γιορτάζει την Κοίμηση Της στις 15 Αυγούστου.
Στην δεκαετία του πενήντα -εξήντα δρόμος δε υπήρχε. Το αυτοκίνητο πήγαινε μέχρι τη Βάθη με την ονομασία Κούνενι τότε.
Περνώντας τη γειτονιά Πλοκαμιανά, βάδιζες με τα πόδια ή αν είχες την τύχη να εξασφαλίσεις ένα γαιδαράκο, από ένα στενό χωματόδρομο και ύστερα από μια ώρα περίπου έφτανες στη Χρυσοσκαλίτισσα ή στο Γιαλό, όπως έλεγαν οι ντόπιοι κάτοικοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι από το Κεφάλι, Παπαδιανά, Τζιτζιφιά, Περβόλια, και μέχρι το Ελος  διέθεταν κτήματα στο Γιαλό, τα οποία έσπερναν, ή ήταν βοσκότοποι. Μόλις έφτανες στο τέλος του χωματλοδρομου, στο Στόμιο, κάτω απο τους γύψινους λάκκους απέναντι σου κάτασπρο περιστέρι με απλωμένα φτερά  ξεπρόβαλε το Μοναστήρι της Παναγίας, πάνω στο βράχο. Στο πιο ψηλό σημείο του πάνω και κολλητά το μικρό γραφικό εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού που γιορτάζει στις 6 Αυγούστου. Λίγο πριν φτάσεις στην Παναγία δεξιά, ένας κατήφορος σε κατεβάζει στον Άγιο Παντελεήμονα ένα μικρό ξωκλήσι που το προσκυνούν στην άκρη του ευλαβικά τα κύματα. Τέλος φτάνεις στην αυλή της Παναγίας. Πριν αρχίσεις να ανεβαίνεις τις σκάλες, όπου και το κρυμμένο σκαλί, αριστερά σου ο μικρός ναίσκος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γρηγόριο. Το μοναστήρι τότε το διακονούσαν τρείς μορφές Ο ηγούμενος Γρηγόριος Πλοκαμάκης, η μοναχή Ευφημία Βατσολάκη που τύχαινε να είναι και αδερφή της γιαγιάς από τον πατέρα μου και η μοναχή Θεοδότη Κολοκοτρώνη και οι τρείς άνθρωποι ντόπιοι. Από 
Τζιτζιφιά έως τα Πλοκαμιανά. Στο εικονοστάσι της ψυχής μου είναι  άγιες μορφές φυλαγμένες. Στον όλο τρόπο ζωής τους έβλεπες  έβλεπες ότι η αφιέρωση στο θεό αφήνει πολλά περιθώρια να είσαι μέσα στον κόσμο,άφήνει μια  ελευθερία. Έτσι το μοναστήρι  είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους, του τόπου,το ένιωθαν δικό τους. Ερχόμενοι για δουλειές στο Γιαλό, να θερίσουν, να αλωνέψουν, να ψαρέψουν κάποιοι, τελειώνοντας, περνούσαν από την Παναγία, και τη φίλευαν με το σακουλικό τους κι αυτή πάντα τους φιλοξενούσε στο τραπέζι της με ο,τι είχε  ετοιμάσει η φιλόξενη Θεοδότη. Αυτή ήταν η καθημερινότητα. Στη μεγάλη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου, επίσημη γιορτή του μοναστηριού ήταν το αδιαχώρητο από την παραμονή. Λεωφορεία του ΚΤΕΛ πηγαινοερχόταν συνέχεια φέρνοντας κόσμο απο όλο το νομό, ευλαβείς προσκυνητές και τασιμάρηδες στη Χάρη της.
Είχα την τύχη να περάσω πολλές καλοκαιρινές μέρες στον υπέροχο Άγιο τόπο. Εκεί είδα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, εκεί μάζεψα υπέροχα όστρακα και κοχύλια, εκεί δοκίμασα το υπέροχο φαγητό με τα κοχυλοπετάλιδα, εκεί ψαλμωδίες και  ύμνοι και οι παρακλήσεις του δεκαπενταύγουστου ήταν αγγελικές κι ας μην ήταν σωστός ο ήχος, κι ας μην ήταν πάντα σωστές οι λέξεις όπως τις απόδιδαν οι ψάλλοντες. Εκεί ενοιωθες άλλη οικειότητα με τους Αγίους, κατέβαιναν από τον ουρανό και γινόταν κι αυτοί χωριανοί. Μόνο στον Παπαδιαμάντη βρίσκεις τέτοιες εικόνες.
Από τις αξέχαστες εμπειρίες μου ήταν αυτή με την επίσκεψη μας στο Λαφονήσι. Με μια μικρή συντροφιά φίλων μας  επισκεπτών την μοναχή Θεοδότη, ξεκινήσαμε περιπατώντας, παίρνοντας τον χωματόδρομο, καθότι αυτοκίνητο δεν πήγαινε, αλλά δεν υπήρχαν και διαθέσιμα τότε. Είχαμε μαζύ μας και ένα ντόπιο άνθρωπο, ο οποίος εγνώριζε το συγκεκριμένο πέρασμα για να βρεθούμε στο νησί απέναντι. Βλέπετε τότε τα νερά ήταν βαθιά. Μόνο από ένα σημείο υπήρχε ένα ανάβαθο πέρασμα  που μόνο άνθρωποι που ψάρευαν στην περιοχή γνώριζαν. Περάσαμε κρατώντας τα πράγματα μας ψηλά με σηκωμένα τα χέρια στο νησί.
Το όλο τοπίο ήταν μια αποκάλυψη. Η μαγεία σε όλο το μεγαλείο. Τα ρηχά πρασινογάλαζα νερά, η ρόζ άμμος, με τα μικρά ποκιλόμορφα και λιλιπούτεια κοχύλια, οι κέδροι….. και το φώς  ανελέητο κατά τον Ελύτη. Κι ύστερα  η ιστορία για τη σφαγή, το Μυλαύλακο που έφτασε που κοκκίνησε το νερό του από το αίμα των σφαγιασθέντων  χριστιανών. Φωτεινό ορόσημο μακριά ο φάρος κι ο φαροφύλακας, παρηγοριά για τα πλοία  που περνούν  το  Λιβυκό,ταξιδεύοντας για την Αφρική. Κι ύστερα το φαγητό κάτω από τα αρμυρίκι με συντροφιά τη 
σαύρα που απόλαυσε το κομμάτι της ντομάτας μαζί μας κι ύστερα  έφυγε… Με το ηλιοβασίλεμα  άρχισε η επιστροφή,  δύσκολη, με τα πόδια ξανά και τσουρουφλισμένοι, που ήδη μας έτσουζε η πλάτη……
Κι  άλλες φορές πήγα στο Λαφονήσι, εκείνη η φορά, εκείνο το προσκύνημα δεν θα ξεχαστεί ποτέ. 
Ακούγοντας και διαβάζοντας σήμερα πολλά και θαυμαστά  για τους μικρούς μας παράδεισους, ένοιωσα την ανάγκη να γράψω  αυτές τις αράδες. Έτσι απλά σαν αφελής ρομαντική, α! και κάτι άλλο:Τρομάζω σήμερα με τις ορδές τις καθημερινές των ανθρώπων, του καλοκαιριού, και τις χιλιάδες τα αυτοκίνητα. Τρομάζουν τα ομπρελοκαθίσματα παντού και οι κατασκευές με κουρτίνες μέσα στη θάλασσα για τους μεγαλοσχήμονες, τρομάζει το σερβίρισμα  ποτών  μέσα σε κάποιες παραλίες και το γκαρσόν να τσαλαβουτά στα νερά με το δίσκο…. Τρομάζουν οι εκκωφαντικές μουσικές που σκεπάζουν το φλοίσβο των κυμάτων….Και όλα αυτά  τζάμπα…τζάμπα μάγκες.
Τρομάζουν τα Φαραωνικά κτίρια  μέσα στην σεμνότητα και αγιότητα της φύσης. Τόποι που έπρεπε να είναι Εθνικά πάρκα με είσοδο προσιτή οικονομικά για ημερήσια αναψυχή, αφού έχει προηγηθεί από τους δήμους η ανάλογη  αξιοποίηση, με παροχή  υπηρεσιών από κατάλληλους ανθρώπους.
Ας ελπίσομε ότι η τήρηση του νόμου, η γνώση, η φιλοτιμία και ο σεβασμός θα φροντίσουν για την εξ αδιανεμήτου αυτή περιουσία που ο Θεός και η φύση πλουσιοπάροχα μας δώρισε να φυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού και να παραδοθεί στα παιδιά μας και στην φιλοξενία των ξένων μας με αναλλοίωτη την ομορφιά της…..
Ευτυχία Δεσποτάκη Πευκιανάκη

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2023

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

 Μιχάλης Αναγνωστάκης
(Παιδίατρος)
Το Σάββατο που μας πέρασε, πλήθος κόσμου απο την Κίσαμο και τα Χανιά και όχι μόνο, αποχαιρέτησε και συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, στην ιδιαίτερη πατρίδα του στο Βουλγάρω Κισάμου, τον γιατρό Μιχάλη Αναγνωστάκη.
Ο Μιχάλης Αναγνωστάκης, γιος του αείμνηστου, επίσης γιατρού Χρήστου Αναγνωστάκη και ας μου επιτραπεί η έκφραση "του Χριστιανού", για πολλά χρόνια υπηρέτησε και στήριξε την Υγεία των ανθρώπων της Κισάμου πρώτα σαν αγροτικός γιατρός και ύστερα σαν ειδικευμένος παιδίατρος στα Χανιά.
Εκεί τον βρίσκαμε πλέον και μας βοηθούσε στην ανατροφή των παιδιών μας.
Με την πρώτη του επίσκεψη, μετά τη γέννα η μωρομάνα μετά τις οδηγίες του ένιωθε άλλη δύναμη για το μεγάλο της ξεκίνημα να αναστήσει την καινούρια ζωή. Ξεκινούσε απο το πώς θα μάθεις να πιάνεις το μωρό, κάτι πρωτόγνωρο για τη νεαρή μάνα, και προχωρούσε σε όλες τις λεπτομέρειες, δίδοντας τις γραπτές σε πρόχειρο  χειρόγραφο σημείωμα του.
Στην αρρώστια μετά απο κάθε επίσκεψη του, ένιωθες ασφάλεια.
Κι όταν οι περιπτώσεις ήταν δύσκολες κι ο γονιός τάχε χαμένα, αυτός στεκόταν πλάι για κάθε περαιτέρω δύσκολη διεκπεραίωση.
Αυθόρμητος κοινωνικός και με χιούμορ αγάπησε και τον αγάπησαν οι άνθρωποι του τόπου. Καθένας έχει και μια ωραία ανάμνηση απο αυτόν και μια ευγνωμοσύνη στην ψυχή του. Φάνηκε, άλλωστε αυτό απο τον πάνδημο αποχαιρετισμό και τα ζεστά λόγια που ακούστηκαν κατά την εξόδιο ακολουθία.
Αν και πικραμένος γιατί η ζωή του στέρησε πολύ νωρίς αγαπημένα πρόσωπα, έφυγε δικαιωμένος για την όλη προσφορά του στον άνθρωπο.
Εμείς συλλυπούμενοι τα παιδιά και τους άλλους οικείους, θα τον κρατήσομε στην καρδιά μας, όσο υπάρχομε νοούντες, γιατί ήταν πλάι σε ό,τι πολύτιμο έχομε.
Αιωνία  η μνήμη του
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι.....
Ευτυχία και Γιώργος Πευκιανάκης

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2023

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

  ΔΙΑΜΑΝΤΑ (ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ) ΦΩΤΑΚΗ (Το γένος  Κλωστράκη) 
Πριν λίγες μέρες, στις αρχές του Αυγούστου αποχαιρετήσαμε μια ωραία γυναικεία παρουσία, γέννημα θρέμμα του Καστελλιού που χρόνια πολλά κόσμησε την μικρή κοινωνία του Καστελλίου της Κισάμου: Την Διαμάντα Φωτάκη το γένος Κλωστράκη. Παντρεμένη με τον Παναγιώτη  Φωτάκη, επίσης παλιό Καστελλιανό από την οικογένεια των Φωτάκηδων, έφτιαξαν μια ωραία οικογένεια, αποκτώντας δυο καλά κορίτσια, τη Μαρία, και τη Βασιλική, που, σπούδασαν, μορφώθηκαν, εργάζονται και με τη σειρά τους με καλούς συζύγους τους χάρισαν εγγόνια. Με αυτή την οικογένεια μας συνέδεσαν ιεροί δεσμοί κουμπαριάς  μέσω του αδερφού μου και πάντα υπήρχε μια αμοιβαία εκτίμηση ανάμεσα  μας. Η  Διαμάντα ευγενική, δυναμική, νοικοκυρά, καλή σύζυγος και μητέρα. Θυμάμαι το νοικοκυρεμένο σπίτι της με τα κεντήματα της, την περιποίηση της ,όταν την επισκεπτόμασταν με τη μητέρα μου. Κοινωνική δραστηριοποιείται με άλλες νέες γυναίκες και στο σύλλογο γυναικών και προσφέρει τις υπηρεσίες της. Αγαπημένη πάντα με συγγενείς συνέχει την οικογένεια. Υποδειγματική η σχέση της  με την Τιτίκα ,πάντα μαζί τις έβλεπες… Αυτή την οικογενειακή σχέση με πολύ τρυφερά και συγκινητικά λόγια την εξέφρασε ο ανιψιός της ο Γιάννης, σε ανάρτηση του στο διαδίκτυο, μη ξεχνώντας να τονίσει  πόσο του απάλυνε τον πόνο, με την γλυκύτητα της, της φοβερής στρεπτομυκίνης που χρειάστηκε να του κάνει κάποτε. 
Την θυμάμαι τα χρόνια που η αγορά μας ανθούσε με όλα τα καταστήματα ανοιχτά, να κάθεται στο ραφείο- μαγαζί, συντροφεύοντας τον Παναγιώτη, και βοηθώντας τον στην, εργασία του γιατί ήξερε και από ραπτική .Εκείνα τα χρόνια τα καλοκαιρινά  βράδια η αγορά μας ζωντάνευε. Έξω από όλα τα μαγαζιά καθόταν κόσμος και όλες οι γυναίκες των καταστηματαρχών τότε συνδύαζαν την έξοδο τους με την κάθοδο τους στο μαγαζί και τη συνάντηση τους με άλλες γυναίκες που κατέβαιναν για ψώνια ή για περίπατο. Τα παιδιά  τους  δε από κοντά γύρω έκαναν ολόκληρο πανηγύρι παίζοντας, ή κάνοντας βόλτες με τα ποδηλατάκια τους, καθώς ο δρόμος έκλεινε για τα αυτοκίνητα.
Η Διαμάντα και μετά το φευγιό του Παναγιώτη  μέχρι το τέλος κατέβαινε στο μαγαζί και επικοινωνούσε με τους λιγοστούς πια που είχαν απομείνει γείτονες. Εκεί τη συναντούσα συχνά και κάναμε ωραία και περιεκτική κουβέντα, λέγοντας τα νέα  μας  και  τα νέα των παιδιών μας. Με τη Διαμάντα πάντα είχες κάτι να πεις. Την στενοχωρούσε και δικαιολογημένα η εξασθένηση της όρασης.
 Για λίγο καιρό αποσύρθηκε τελείως. Τα παιδιά της πάντα κοντά και η καλή κ. Μαρία…ύστερα, κάποια μέρα, έφυγε για το άλλο ημισφαίριο της ζωής.
Εμείς όσοι τη γνωρίσαμε και τη ζήσαμε, συλλυπούμενοι με τα παιδιά της θα την έχομε με πολύ σεβασμό στη μνήμη μας, εκτιμώντας, ότι φεύγοντας οι παλιοί άνθρωποι, όχι ότι γίνεται ο κόσμος  φτωχότερος, αλλά  φεύγει και μια εποχή που κάτι χάνομε κι εμείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι ...
Καλό της ταξίδι «ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται»
Ευτυχία Δεσποτάκη-Πευκιανάκη

Κυριακή 16 Ιουλίου 2023

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ - ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΜΑΡΕΝΤΑΚΗ


Το  γένος  Μπλαζουδάκη
Σήμερα, συγγενείς και φίλοι συγκεντρωθήκαμε στον Αι- Γιώργη, στον Πύργο για να κατευοδώσομε μια σεβάσμια γυναικεία μορφή της μικρής μας πόλης, που έφυγε από τη ζωή, εκμετρήσασα πολλούς- πολλούς  χρόνους. Την μακαριστή πλέον Κωστούλα Μαρεντάκη, το γένος Μπλαζουδάκη.
Χανιώτισσα η Κωστούλα, μικρό κορίτσι παντρεύτηκαν από  αγάπη με τον νεαρό Μανώλη  Μαρεντάκη από τα Μαρεδιανάκη Κισάμου και εγκαταστάθηκαν στο  Καστέλλι, όπου στέλειωσαν το σπιτικό και την οικογένεια τους και δημιούργησαν περιουσία. Χρυσοχέρα 
μοδίστρα εκείνη, παραγγελιοδόχος εκείνος, ένα επάγγελμα που σήμερα έχει εκλείψει. Σε μια εποχή, όμως που τηλέφωνα δεν υπήρχαν, που οι άνθρωποι δεν διέθεταν δικό τους αυτοκίνητο, ούτε η πρόσβαση στα γειτονικά σήμερα Χανιά ήταν εύκολη, ούτε η αγορά μας τόσο πλούσια ο κ. Μανόλης ήταν ο διαμεσολαβητής. Από βραδύς έπαιρνε όλες τις παραγγελίες από τους  εμπόρους της αγοράς και όχι μόνο. Έφευγε με το λεωφορείο της γραμμής πρωί-πρωί για τα Χανιά τις εκτελούσε, και επέστρεφε το απόγευμα με το συνεργαζόμενο φορτηγό, φέρνοντας και τις παραγγελίες, από εμπορεύματα, μέχρι διάφορα μικροπράγματα.
Απόκτησαν δύο παιδιά, την Ιωάννα, δασκάλα, αφυπηρετήσασα πλέον και τον Κώστα επαγγελματία, επίσης συνταξιούχο.
Τα ανάθρεψαν με αρχές και αξίες, τα οποία στη συνέχεια με καλούς συντρόφους έφτιαξαν δικές τους οικογένειες, χαρίζοντας τους παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.
Η Κωστούλα πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και τον καλό λόγο, χωρίς ποτέ εκνευρισμό. Κινούμενη μέσα στο βασίλειο της, πότε όρθια, πότε καθιστή, στο ραφείο της με τη μηχανή της, τα φιγουρίνια της, την ακέφαλη κούκλα να φορεί το τελειωμένο ή μισοτελειωμένο ρούχο, το σχοινί με τα διπλωμένα υφάσματα να περιμένουν τη σειρά τους για να γίνουν φορέματα, έφτασε να γίνει η πρώτη μοδίστρα του τόπου μας και όχι μόνο. Υπομονετική και ευγενική  ακόμη και με τις πιο δύσκολες πελάτισσες. Ακόμη  και σήμερα στις ντουλάπες μας, των γυναικών του τόπου μας, κάποιο χειροτέχνημα της θα βρίσκεται στην κρεμάστρα κρεμασμένο.
Παράλληλα ήταν και νοικοκυρά στο σπίτι της, στη μαγειρική της, την ζαχαροπλαστική της, τέχνες που μεταλαμπάδευσε και στα παιδιά της.
Φιλόξενη και περιποιητική, περιέθαλψε και τα γεράματα της οικογένειας, προσφέροντας στοργή και τρυφερότητα στην πεθερά της. Το ραφείο της, πέρα από τις ραφτικές εργασίες ήταν τόπος συνάντησης και συζήτησης των γυναικών πέρα από τις ραφτικές εργασίες.
Ήταν ένας άνθρωπος του μέτρου και κοινωνική. Η Κυριακή γι' αυτήν ήταν ιερή. Πάντα στην εκκλησία της και το απόγευμα με την οικογένεια όλη, μια βόλτα στην τότε ανθούσα παλιά αγορά μας που συναντιόμασταν όλοι σχεδόν και μετά  στο ζαχαροπλαστείο για ένα γλυκό. Μέλος του συλλόγου Γυναικών, πάντα παρούσα στις πνευματικές εκδηλώσεις του Συλλόγου και άλλες κοινωνικές του  δραστηριότητες. Εξ άλλου πάντα εκείνη είχε τον μυστικό της τρόπο να βοηθά τους ανάγκη έχοντες.
Με το πέρασμα των χρόνων, αποσύρεται στο σπίτι της, με την παρουσία κάποιου από τα παιδιά της, αν και η μόνιμη εγκατάσταση τους ήταν μακριά. Πάντα είχε τη μόνιμη συντροφιά της, την εξαιρετική κοπέλα, φίλη και πνευματικό  μας παιδί τη Μαρία που τη βοηθούσε στην ανημπόρια των γηρατειών, κρατώντας της το χέρι μέχρι το τέλος. Αυτά, μέχρι χτες στις 7  μ.μ. 15 του Ιούλη, το απόγευμα που έφυγε από την αγκαλιά όλων που προανέφερα. Πέταξε η ψυχή της πορευόμενη στο φώς, των αγγέλων όπως φως ήταν η ζωή της. Και ποιος ξέρει  μήπως  κι εκεί ράβει τα λευκά φορέματα των αγγέλων τόση που ήταν η τέχνη της……
Εμείς όσοι τη ζήσαμε, μέσα από τη φιλία μας με τα παιδιά της, όσο νοούμε θα τη φυλάξομε  ανάμεσα στις ωραίες αναμνήσεις μας, από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι και χθες…
Καλό σου ταξίδι στο φως κ .Κωστούλα
Ευτυχία Δεσποτάκη- Πευκιανάκη

Τετάρτη 31 Μαΐου 2023

ΟΤΑΝ Η ΦΙΛΟΖΩΙΑ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗΝ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ………

Τα ζώα είναι πλάσματα Θεού και μέρος της Θείας Οικονομίας. Από νωρίς ο άνθρωπος πολλά από αυτά τα έκανε φίλους, συντρόφους, και βοηθούς στον αγώνα του για επιβίωση στην  καθημερινότητα του.
Στο σπίτι μας από μικρή θυμάμαι να έχομε ζώα κατσίκα, σκύλο, γάτο.
Είναι ωραίο το ζώο και χρήσιμο και σε διδάσκει πολλά, ειδικά τα παιδιά είναι καλό να έχουν σχέση, γιατί μαθαίνουν να αγαπούν, να γίνονται τρυφερά, ακόμη και στην εξέλιξη της ομιλίας τους τα βοηθούν, καθώς προσπαθούν να τους κουβεντιάσουν.
Θα πρέπει να τα φροντίζομε και σε καμμιά περίπτωση να τα κακοποιούμε, ποτέ δε να μη  κακοποιούμε και όσο το δυνατόν να μην παραβιάζεται η φύση τους.
Σήμερα έχουν εμφανισθεί πολλοί φιλόζωοι και φιλοζωικές και καλά κάνουν, αν δε φτάνουν στην υπερβολή. Γράφω αυτό το σημείωμα γιατί συνέβη να βρεθώ μάρτυρας σε περιστατικό  που η φιλοζωία υπερέβη τον ανθρωπισμό.
Περιστατικό  1
Κυριακή απόγευμα φτάνω με το  αυτοκίνητο μου στο στο χώρο φίλης μου κυρίας, που συμβαίνει να με βοηθά συχνά στις εργασίες μου για να την πάρω, που θα πηγαίναμε  ένα περίπατο.
Βλέπω ένα κύριο και μια κυρία να συζητούν έντονα μαζί της και για κάτι να την εγκαλούν.
Ο κύριος, νομίζω ξένος, δραστηριοποιείται εδώ επαγγελματικά. 
Κάποια στιγμή τελειώνουν, έρχεται στο αυτοκίνητο και την ρωτώ τί συνέβη .
«Είναι, μου λέει, της φιλοζωικής και πέρασαν από το σπίτι και είδαν ακούρευτο το σκυλάκι μας  και με μάλωσαν και ότι πρέπει να κουρευτεί αμέσως…..!!!!.
Τους είπα οτι το έχω στο πρόγραμμα, αλλά λίγο να ζεστάνει ο καιρός. Αλλά αυτοί είπαν να το κουρευτεί και θα το πάω αύριο στην κτηνίατρο». Η γυναίκα σε πλήρη σύγχυση και προσβεβλημένη. Να σημειώσομε, ότι το σκυλάκι το βρήκαν τραυματισμένο στο δρόμο τα παιδιά της, το μάζεψαν το περιέθαλψαν και το μεγαλώνουν.
Δεν ξέρω αν πρόσεξαν που μένει η κυρία κι αν ξέρουν ότι στάθηκε αδύνατον να βρει σπίτι να ενοικιάσει λόγω πολυμελούς οικογενείας. Μέχρι να βρει αυτό το χώρο με τη βοήθεια ευγενών  συνανθρώπων μας, είχε φιλοξενηθεί η οικογένεια και (προς τιμήν του από τον εκδότη της τοπικής μας εφημερίδος) σε σπίτι που τότε διέθετε.
Η φιλοζωική δεν έμαθε κάτι φυσικά, ούτε οι φιλόζωοι ενδιαφέρονται γι' ανθρώπους του μεροκάματου που  επιβιώνουν, σπουδάζουν παιδιά, και βοηθούν, εμάς στις δουλειές μας, φροντίζουν τους ηλικιωμένους μας και άλλα πολλά.
Ας συνέλθομε λίγο και ας συνετισθούμε.
Περιστατικό 2
Φίλος αγαπητός έχει ένα θαυμάσιο κτήμα με δέντρα, φυτά και ζώα, αληθινός παράδεισος.
Υπάρχει και σκύλος, ο οποίος είχε το κατάλυμα του, όχι βαρέλι πάντως και ένα κιλίμι παλιό μέσα για να κοιμάται. Ο σκύλος όμως το κιλίμι όλο το τραβούσε το έπαιζε, δεν το άφηνε στην κρεβατοκάμαρα. Νάσου η φιλόζωος κυρία κάνει ένα σωρό παρατηρήσεις που ο σκύλος δεν έχει στρώμα.
«Κυρία μου κατάλαβε το, δε το αφήνει ο σκύλος, (έχει και χιούμορ, ο φίλος), θέλει να αερίζει το στρώμα του.
Μη μας διαφεύγει, τα ζώα θέλουν τη φύση, είναι θηρευτές, ανιχνευτές.
Δεν είναι για σαλόνια, ούτε για καναπέδες. Είναι για αυλή για κήπο και με κάθε υπευθυνότητα του αφεντικού να μη γίνονται δημόσιος κίνδυνος, ούτε ενοχλητικά με γαβγίσματα και τις ακαθαρσίες τους σε πάρκα και πεζοδρόμια……
Δεσποτάκη -Πευκιανάκη
Ευτυχία φιλόλογος

Τρίτη 16 Μαΐου 2023

ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ

 Το περασμένο Σάββατο, η Αδελφότητα της Ζωοδόχου Πηγής, μονής Παρθενώνος, τέλεσε μνημόσυνο στην Ασπασία Μανούσακα, η οποία επί πολλά χρόνια συνοδοιπόρησε και διακόνισε τον μακαριστό επίσκοπο Ειρηναίο μαζί με την επίσης μακαριστή Μαρία Παπαδημητράκη κοινωνική λειτουργό. 
Ξέρω ότι θα προσκόψω στην απέραντη ταπεινοφροσύνη της, γιατί ήταν και ήθελε να είναι μια αφανής εργάτρια.
Ωστόσο δυό λόγια τιμής οφείλονται.
Πέραν αυτής της διακονίας, η μακαριστή Ασπασία ήταν η ψυχή του οικοτροφείου θηλέων της μητρόπολης μας στο οποίο εκατοντάδες παιδιά απο απομακρυσμένα χωριά, που δε διέθεταν καθημερινή συγκοινωνία, διέμειναν κατά τη φοίτηση τους στο Γυμνάσιο, Λύκειο Κισάμου, τότε. Έφευγαν μόνο στις διακοπές των εορτών και του καλοκαιριού στο σπίτι τους. Υπήρξαν και ελάχιστες περιπτώσεις που δεν έφευγαν καθόλου, γιατί δεν είχαν.....σπίτι
Πολύ η ευθυνη και στην Ασπασία. Το φαγητό τους, η καθαριότητα τους, η μελέτη τους, η διαχείριση της εφηβείας, η διαχείριση οικογενειακών τους προβλημάτων, που δεν έλλειπαν, η διαπαιδαγώγηση τους με βάση αρχές και αξίες πατροπαράδοτες, χριστιανικές.
Αυστηρή ,ευγενική και γλυκιά ήταν η δεύτερη μάνα των παιδιών. 
Η Ασπασία ήταν αυτή που είχε την ευθύνη για την φιλοξενία και το τραπέζι των  επισκεπτών που τόσο συχνά είχε ο δεσπότης, απο την Ελλάδα και το εξωτερικό. 
Το διάστημα που ο μακαριστός Ειρηναίος βρέθηκε στη Γερμανία, ως μητροπολίτης Βόννης, επίσης ακολούθησε και προσέφερε και εκεί τις υπηρεσίες, όπως με ωραία λόγια ανέφερε ο πατήρ Ιωάννης Ψαράκης, που τέλεσε το μνημόσυνο της. Επίσης σε μήνυμα του (λόγω απουσίας του) που ανεγνώσθη, ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης μας, αναφέρθηκε με εκτίμηση και σεβασμό στην προσφορά της.  
Στενά δεμένη με το μοναστήρι του Παρθενώνα, συχνά ανηφόριζε σε αυτό και συναντούσε τις αδερφές και παλιές συνεργάτισσες στο οικοτροφείο, Νεκταρία και Ευβούλη.
Αυτή ήταν η Ασπασία, θα την θυμάμαι πάντα, σαν άλλη μητέρα, σαν παιδαγωγό, για τη συνεργασία μας για τα παιδιά του σχολείου και σαν καλή γειτόνισσα.
Αιωνία της η μνήμη.
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι

Τετάρτη 5 Απριλίου 2023

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΖΟΚΟΠΑΚΗΣ

 «Δίκαιοι εις τον αιώνα  ζώσι»
Ο Μακαριστός Γιάννης Μαζοκοπάκης, συντοπίτης μας, από τα Καλουδιανά καταγόμενος, διάβηκε και δημιούργησε τη ζωή του στο Καστέλι της Κισάμου. Ήταν γνωστός και φίλος από τα πρώτα παιδικά μου  χρόνια  και αυτό συνέβη, γιατί η πατρική μου οικογένεια ήταν πολύ δεμένη με την θετή του οικογένεια που τον μεγάλωσε και οι παρέες συχνές. Ο Γιάννης είχε την ατυχία να μείνει ορφανός από μητέρα, σε ηλικία που μόλις περπατούσε. Τα άλλα του αδέρφια ήταν σε ηλικία μεγαλύτερη και ίσως ήταν πιο εύκολο, όχι ανώδυνο, να επιβιώσουν και να μεγαλώσουν χωρίς μάνα. Στενή συγγενής της οικογένειας η  μακαριστή Ελένη Μπερντίου, που εγώ την έλεγα γιαγιά, μετά το πέρας της κηδείας πέρασε από το σπίτι  των πενθούντων και είδε το μικρό Γιάννη μωρό, σχεδόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη ζήτησε να τον πάρει μαζί της και να τον μεγαλώσει με τα δικά της παιδιά, αρκετά μεγάλα, πέντε στον αριθμό. Και αυτά τον δέχτηκαν, τον αγκάλιασαν δεν τον ξεχώρισαν από αδερφό. Οι δύο της κόρες Μαρία και Χριστίνη, άριστες μοδίστρες  του τόπου, έγιναν κι αυτές μητέρες. Ο Γιάννης μεγάλωσε. Συνετός και σοβαρός πάντα, σπούδασε την τέχνη του επιπλοποιού  και  άσκησε για πολλά χρόνια αυτό το επάγγελμα με τέχνη και συνέπεια και δημιούργησε αξιόλογη περιουσία  στην Κίσαμο.Για ένα διάστημα στην Αθήνα ασχολήθηκε με οικοδομικές εργασίες  στην Αθήνα. Συνέδεσε τη ζωή του με την εκλεκτή της καρδιάς του, την πρόσχαρη, άξια και αγαπητή Αργυρούλα, επίσης άριστη μοδίστρα κι έφτιαξαν μια ωραία οικογένεια με τους δυο τους γιούς, που με τη σειρά τους  με καλές κοπέλες τους χάρισαν  εγγόνια. Βαθύτατος ήταν ο σεβασμός και η αγάπη στη θετή του οικογένεια, τη γιαγιά Ελένη και τα παιδιά της όλα, όπως παρέμεινε συνδεδεμένος και με την φυσική του την οικογένεια που γεννήθηκε  και τις  εξ αίματος αδερφές του. Κοινωνικός και σπλαχνικός, ήταν μία παρουσία  στην κοινωνία μας και στο χώρο της αγοράς μας, καθώς με την Αργυρούλα διατηρούσαν κατάστημα  με είδη ραπτικής και κεντήματος, που τόσο  αναζητιέται σήμερα, όπως και τόσα άλλα μαγαζιά στην συρρικνωμένη, πλέον, άλλοτε ακμάζουσα αγορά μας, στην οδό Σκαλίδη. Πολύτιμος για τους δικούς του  ανθρώπους, αναπαυμένος, πορεύεται τον δρόμο της αιωνιότητας.
Καλό ταξίδι, Γιάννη.
Ευτυχία Δεσποτάκη

Σάββατο 25 Μαρτίου 2023

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΡΑΙΟΣ
Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά
Μονάχοι σα λιοντάρια στις ράχες στα βουνά;
Καλιο είναι μιας ‘ωρας ελεύθερη ζωή
Παρά σαράντα χρόνια  σκλαβιά και φυλακή
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ
Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ
του φόβου αισθάνονται
ζυγόν δουλείας ας έχωσι
θέλει αρετήν και τόλμην
η  Ελευθερία
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Ο Θεός έχει βάλει την υπογραφή του
Για την ελευθερία της Ελλάδας
Και δεν την παίρνει πίσω
ΣΟΛΩΜΟΣ
Δυστυχής παρηγορία μόνη σου έμενε
Να λες περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις
Άλλοι μες στη συμφορά σου όπου εχαίροντο πολλοί
Σύρε νάβρεις τα παιδιά σου, σύρε ελέγαν οι σκληροί.
Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των ελλήνων τα ιερά
Και σαν πρώτα αντριωμένη
Χαίρε ώ χαίρε ελευθεριά
Χρόνια πολλά
Ευτυχία Δεσποτάκη

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2023

ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ .......

Ο Εθνικός  μας  ποιητής, Κωστής Παλαμάς, έχασε το μικρό του Άλκη, στην πρώιμη παιδική ηλικία. Δε θεραπεύτηκε ποτέ απο αυτό το πένθος. Υπάρχουν πένθη που δε θεραπεύονται....
Έγραψε δε το ποίημα:

Άφκιαστο κι αστόλιστο
Του χάρου δε σε δίνω.
Στάσου με το ανθόνερο
Την όψη σου να πλύνω,
Μήπως  και του Χάροντα,
καθώς θα σε κοιτάξει
 του φανείς αχάιδευτο
Και σε παραπετάξει....
Κι όπως είσαι ανάλαφρο 
μικρό σα χελιδόνι,
κι άρματα δε σου βαρούν 
παληκαριού στη ζώνη,
Κοίταξε και γέλασε 
Της νύχτας το Σουλτάνο,
γίνε αεροφύσημα και
Γύρισε εδώ πάνω.
Και στο σπίτι το άραχνο
Γυρνώντας, ω ακριβέ μας
γίνε αεροφύσημα και γλυκοφίλησε μας

Κωστής Παλαμάς, απόσπασμα από το ποίημα Τάφος

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2023

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΝΕΛΑΚΗΣ (καθηγητής φυσικός)

Δίκαιοι  εις τον αιώνα ζώσι…Και η ψυχή αυτών εν αγαθοίς αυλισθήσεται

Πριν λίγες μέρες, ένα απομεσήμερο του Γενάρη που αργοψιχάλιζε συγγενείς, συνάδελφοι, φίλοι και συντοπίτες προπέμψαμε τον Γιώργο Κουνελάκη καθηγητή, Λυκειάρχη, φυσικό, που έφυγε για το άλλο ημισφαίριο της ζωής. Γέννημα θρέμμα Καστελιανός κόσμησε την κοινωνία μας για πολλά χρόνια με την παρουσία και την προσφορά του. Ο Γιώργος την δεκαετία του 1960 υπηρετούσε με ανακατάταξη σαν έφεδρος αξιωματικός των Τ.Ε.Α., που υπήρχαν τότε στην Κίσαμο. Σαν τελειόφοιτος του οκταταξίου Γυμνασίου και  ιδιαίτερα ευφυής περί τα Μαθηματικά, τη δεκαετία αυτή τον βρίσκομε παράλληλα να ασχολείται με φροντιστήριο Μαθηματικών σε παιδιά  του γυμνασίου -Λυκείου που αδυνατούσαν και κυρίως στην περίοδο των ενδοσχολικών εξετάσεων. Να σημειωθεί ότι εκείνα τα χρόνια το φαινόμενο των φροντιστηρίων δεν είχε την σημερινή γενικευμένη έκταση, εξετάσεις δε γραπτές εφ’ όλης της διδαγμένης ύλης, πραγματοποιούνταν δύο φορές μέσα στο σχολικό έτος: από πρώτη έως 15 Φεβρουαρίου και από 15 έως 30 Ιουνίου
Σαν μαθητές Γυμνασίου τότε είχαμε την καλή τύχη να παρακολουθήσομε τα μαθήματα του, που με τόση μειλιχιότητα και υπομονή προσπαθούσε να μας εξοικειώσει με το μυστήριο των αριθμών, να μας οδηγεί στο δρόμο προς τη λύση και να καταλήγει στη φράση που από αυτόν έμαθα «όπερ έδει δείξαι». Ήταν  αξιοθαύμαστος ο τρόπος που χωρίς όργανα έφτιαχνε τέλεια σχήματα και ειδικά τους τέλειους κύκλους χωρίς διαβήτη….
Ανήσυχο πνεύμα δεν αρκέστηκε σε αυτή την ενασχόληση μόνο. Το 1965 με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Γ. Παπανδρεου  δίδει εξετάσεις  με το Ακαδημαϊκό απολυτήριο και εισάγεται στο Φυσιογνωστικό τμήμα του πανεπιστημίου Αθηνών.
Πτυχιούχος ύστερα από λίγα χρόνια διορίζεται στο νομό Χανίων και και υπηρετεί σε διάφορα σχολεία γυμνάσια και λύκεια Παλαιόχωρα, Κολυμπάρι, Καστέλι, από όπου και αφυπηρέτησε σαν Γυμνασιάρχης. Από όπου και αν πέρασε η συνεργασία με συναδέλφους  ήταν πάντα αγαστή, αρμονική, η αγάπη προς τα παιδιά ουσιαστική, η δε διδασκαλία του αποτελεσματική, ώστε το πέρασμα του και η συνεργασία να αποτελεί όμορφη ανάμνηση για όλους.
Παντρεμένος με την εκλεκτή του και αγαπητή σε όλους μας Γεωργία, απέκτησαν τρία καλά παιδιά  τον Μιχάλη, την Μαίρη και το Γιάννη, επιστήμονες που υπηρετούν την εκπαίδευση και τον τραπεζικό χώρο και που με τη σειρά τους με καλούς συντρόφους του χάρισαν τη συνέχεια με καλά εγγόνια. Συγκινητική ήταν η ανάρτηση της Αργυρώς, νύφης του, στο διαδίκτυο. Ο  Γιώργος ήταν ένας άνθρωπος που έδινε αθόρυβα και χωρίς αντάλλαγμα. Φρόντισε γέρους γονείς, αδερφές, ανίψια, όταν χρειάστηκε, πάντα ανοιχτή καρδιά, παράδειγμα ζωής. Η συζήτηση μαζί του σε ηρεμούσε, σε δίδασκε, και πάντα ο χιουμοριστικός του λόγος, και η διήγηση παλιότερων ιστοριών και για γραφικά πρόσωπα έκανε το χρόνο να περνά όμορφα μαζί του. Ήταν ο οργανωτής ωραίων συναντήσεων και συνεστιάσεων μεταξύ φίλων και συναδέλφων σε κάποιο ελεύθερο χρόνο που βρίσκαμε ή σε γιορτές και εκδρομές.
Αυτός ήταν ο Γιώργος ο Κουνελάκης που το φευγιό του συγκίνησε όλους τους περιλειπόμενους όταν τον αφήσαμε να πορεύεται την μακαρία οδό προς την αιωνιότητα πριν λίγες μέρες…
Δεσποτάκη -Πευκιανάκη Ευτυχία
φιλόλογος

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2022

ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ (Φιλόλογος) 1932-2022

Omnia mundi Fumus et umbra
Που σημαίνει: όλα του κόσμου καπνός και σκιά
Αυτή ήταν η φράση που συνήθως μετά την καλημέρα του, μπαίνοντας το πρωί στο γραφείο, μας έλεγε. Πάντα γελαστός και κεφάτος και μας υπενθύμιζε ότι κάπου υπάρχει και το τέλος. Ο Δημήτρης Γεωργακάκης ήταν φιλόλογος καθηγητής που για πολλά χρόνια, υπηρέτησε την δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Κίσαμο, διδάσκοντας τα παιδιά στο Γενικό Λύκειο Κισάμου, όπου κι εγώ υπηρετούσα. Τα γραφεία μας ήταν δίπλα και σε ώρες κενές, πολλές φορές συζητούσαμε πέρα από τα σχολικά πράγματα γενικά για τη ζωή. Γεννημένος στο όμορφο Σφηνάρι, που υπεραγαπούσε, πριν την κατοχή, πορεύτηκε μια ζωή με πολλές δυσκολίες, μια ζωή που καθόλου δεν του χαρίστηκε, αλλά και τον τραυμάτισε και κάποιο παράπονο όλο και  εξέφραζε δια βίου: Όχι μεγάλη οικονομική άνεση, ορφάνια, μετά που η νάρκη διαμέλισε τον πατέρα, με στήριγμα μια δυναμική μάνα, την Αφροδίτη, την οποία υπεραγαπούσε ,πάντα τιμούσε, σεβόταν και και τέλος αφιέρωσε σε αυτήν ένα από τα βιβλία του «Παλμοί της Κρήτης», αλλά και γηροκόμησε μέχρι το θάνατο της.
Επαγγελματικά προσανατολίστηκε στην Αστυνομία, στην οποία χρόνια υπηρέτησε, ωστόσο δεν κάλυπτε, όμως τις πνευματικές ανησυχίες του και αστυνομικός ων, μελέτησε έδωσε εξετάσεις και πέτυχε στην Φιλοσοφική Σχολή  Θεσσαλονίκης την οποία και ετελείωσε οπότε πτυχιούχος πλέον διορίζεται καθηγητής φιλόλογος.
Ο Δημήτρης ήταν πολύ διαβασμένος, γνώστης της Ιστορίας και της κλασσική φιλολογίας, της φιλοσοφίας και της Λογοτεχνίας μπορούσε να δώσει πολλά πράγματα στους μαθητές του και στους γύρω του. Πρόβλημα ακοής που είχε κάποιες φορές  δυσκόλευε το έργο του το διδακτικό, πάντα όμως είχε καλή σχέση με τα παιδιά  και πάντα με επιείκεια τα αντιμετώπιζε.
Με την γυναίκα του την Ελένη έκανε μια ωραία οικογένεια με τους δυο τους γιούς και την κόρη της Ελένης που με στοργή και αγάπη αγκάλιασε, ο Δημήτρης. Η Ελένη  του ήταν ιδιαίτερα γι' αυτό πάντα ευγνώμων, άλλωστε του στάθηκε και του αλάφρυνε το γήρας όσο μπορούσε, που δεν ήταν και πολύ ανώδυνο γι' αυτόν.
Ιδιαίτερη ήταν η αδυναμία του στο ριζίτικο τραγούδι της Κρήτης το οποίο και γνώριζε και τραγουδούσε και ανάλυε, όπως επίσης ήταν λάτρης της κρητικής μας παράδοσης γενικά και των εθίμων της και πάντα ανέφερε και υπενθύμιζε.
Στο ριζίτικο τραγούδι είναι αφιερωμένο το τελευταίο του βιβλίο που εκδόθηκε, αλλά δεν πρόλαβε να το κυκλοφορήσει και το οποίο θ' άξιζε τον κόπο και πρέπει να δοθεί  δυνατότητα να κυκλοφορήσει.
Ο Δημήτρης χρόνια αποσυρμένος στο χωριό του, με τα βιβλία του, την αρθρογραφία του στις εφημερίδες, με συχνή τηλεφωνική επικοινωνία με φίλους έφυγε πλήρης ημερών, αν επιτρέπεται αυτή η έκφραση.. αφήνοντας πίσω παιδιά κι εγγόνια και το γραπτό του λόγο.
Αιωνία του η μνήμη...
Ευτυχία Δεσποτάκη- Πευκιανάκη φιλόλογος


Δευτέρα 29 Αυγούστου 2022

ΡΕΚΒΙΕΜ (rekviem) για τα παλαιά Λύκεια μας ...


ΕΠΑΛ-ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ
Ο μακαριστός επίσκοπος Ειρηναίος στα πρώτα μελήματα του έβαλε την μόρφωση των παιδιών της επισκοπής Κισάμου και Σελίνου. Με τα οικοτροφεία του εξασφάλισε στα παιδιά  από τα χωριά, την εκπαίδευση σε σχολεία, που δεν ήταν προσβάσιμα σε αυτά, λόγω έλλειψης τακτική συγκοινωνίας.
Ως τόσο σκέφτεται και τα παιδιά που για διάφορους λόγους, τελειώνοντας το δημοτικό δεν συνεχίζουν την εκπαίδευση στο τότε εξατάξιο γυμνάσιο.
Έτσι για μεν τα αγόρια δημιουργεί Τεχνική σχολή που έβγαιναν μηχανικοί, για δε τα κορίτσια  δημιουργεί Οικοκυρική σχολή όπου οι αυριανές μητέρες, οι νοικοκυρές μάθαιναν οικιακή οικονομία, κέντημα, ραπτική... Η σχολή αυτή με διευθύντρια ην Ελ. Σαμίου στεγάζεται σε παρακείμενα κτίρια τα οποία ενοικιάζει στην αρχή και κατόπιν αγοράζει.. Είναι ο χώρος που σήμερα καταλαμβάνει το Τσατσαρωνάκειο πολιτιστικό κέντρο.
Η πρώτη Τεχνική σχολή λειτούργησε με τον μηχανικό Κλάους και τον ηλεκτρολόγο Ντίκ  εθελοντές, φιλοξενούμενους του δεσπότη, σε μαγαζί που νοικιάστηκε στην οδό Γιαννουδοβαρδή.
Στη συνέχεια ανοικοδομείται το οικοτροφείο αρρένων όπου στο ισόγειο του μεταφέρονται τα εργαστήρια των Τεχνικών Σχολών. Καθηγητές του Γυμνασίου διδάσκουν ελληνικά μαθηματικά και ιστορία τα παιδιά πέραν των τεχνικών μαθημάτων τα οποία διδάσκουν μηχανολόγοι και ηλεκτρολόγοι που έχουν τελειώσει ανώτερες τεχνικές σχολές ,καθώς και την σχολή   Δαίδαλος των Χανίων. Αναφέρω ενδεικτικά μερικούς - ας με συγωρήσουν όσοι δεν  αναφερθούν-  απο τους πρώτους διδάξαντες και στηρίξαντες την τεχνική  εκπαίδευση στον τόπο μας. Τον Πριναράκη Μανωλης, Τσουράκη Λευτέρη, Βεργανελάκη Μ, Παπαδάκη Αντρέα, Καμπουράκη Θοδωρή.Η διεύθυνση της σχολής ασκήθηκε αρχικά  από τον Ειρηναίο Μεσαρχάκη, νυν επίσκοπο Λάμπης και Σφακίων και από τον Κυριακογιαννάκη Στυλ, φιλόλογο καθηγητή και γυμνασιάρχη Κισάμου. Πλείστοι εξειδικευμένοι τεχνίτες της Κισάμου αποφοίτησαν απο αυτές της τεχνικές σχολές.
Με την πάροδο του χρόνου και με την αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος, ειδικά με ην μεταρρύθμιση του Γ. Παπανδρέου, η Τεχνική εκπαίδευση αναβαθμίζεται και περνά στα επαγγελματικά Λύκεια, ισότιμα με τα Γενικά Λύκεια.
Επειδή οι μαθητές των Τεχνικών Σχολών αυξάνονταν και ο εξοπλισμός με εργαστήρια απαιτούσε χώρο, σε οικόπεδο της εκκλησίας στην περιοχή Αγίου  Αντωνίου αποφασίζεται η ανέγερση νέου συγκροτήματος όπου και μεταφέρονται οι τεχνικές σχολές, γνωστές πλέον ως  ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ.
Την ίδια εποχή το Γυμνάσιο  Κισάμου είχε φτάσει τους 600 περίπου μαθητές. Σε λίγο γίνεται ο χωρισμός Γυμνασίων και  Λυκείων.
Το Γυμνάσιο όμως έχει ήδη πολλούς μαθητές και χωρίζεται σε δύο, όπου και αναχωρεί το 2ο  στο νεοανεγερθέν κτίριο στη θέση Γλυκορίζια. Και πάλι το 1ο γυμνάσιο και το Λύκειο αντιμετωπίζει προβλήματα χώρου και αναγκάζεται να ενοικιάζει γειτονικά οικήματα που χρησιμοποιεί για αίθουσες. 
Οι Τεχνικές Σχολές νεοανεγερμένες, διαθέτουν μια πτέρυγα στον τρίτο όροφο κενή. Γύρω στο 1982 -83 κατόπιν σκέψεων και διασκέψεων, φορέων, συλλόγου καθηγητών, συλλόγου γονέων αποφασίζεται η μεταφορά του Λυκείου στις Τεχνικές Σχολές, στον τρίτο όροφο, στη βόρια πτέρυγα. Το ισόγειο και  η νότια πλευρά του κτιρίου κάλυπτε το Τεχνικό Λύκειο, αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, γραφεία για το προσωπικό.
Σε αυτό το χώρο συμβίωσαν μέχρι πρότινος τα δύο σχολεία και  με όλα τα καλά και τα δύσκολα μιας στενής γειτονίας 300 παιδιών με διαφορετική νοοτροπία και πολλών συναδέλφων με διαφορετικά αντικείμενα και διαφορετικές αντιλήψεις. Εκεί  υπηρετήσαμε κι εμείς  μέχρι λίγα χρόνια πριν τη μετάθεση μας και την αλλαγή σχολείου λόγω διαφορετικών καθηκόντων. Θεωρώ εκεί ήταν τα πιο όμορφα χρόνια μου στην εκπαίδευση, απόκτησα μοναδικές εμπειρίες διδακτικές και μια ιδιαίτερη σχέση με τους μαθητές, που σου τη δίδει η ώρα μέσα στην τάξη και η συζήτηση πέραν του μαθήματος με την ατίθαση εφηβεία.... 
Δεν ήταν  το κτίριο κάποιο αρχιτεκτόνημα, ήταν απο αυτά που ο ίδιος εργολάβος γνωστός εκείνα τα χρόνια είχε αναλάβει και πανομοιότυπα είχε κτίσει σε όλη την επικράτεια τα σχολεία Γυμνάσια και Λύκεια. Και μικροατέλειες είχε και τα νερά έμπαιναν και το γυμναστήριο όλο πλημμυρισμένο ήταν μετά απο κάθε βροχή, το ίδιο και οι αίθουσες, ούτε ασανσέρ είχε προβλέψει για τον τρίτο όροφο, για παιδιά με κινητικά προβλήματα, ευτυχώς λίγα, αλλά γυψωμένα πόδια είχαμε συχνά, καθότι η αυλή ήταν τσιμεντένια απ' άκρη σε άκρη και κάθε πτώση είχε και συνέπειες γύψου. Μεγαλοεργολάβοι βλέπετε που με το λιγότερο κόστος  φτιάχνουν πολλά και μεγάλα...
Λέγεται μάλιστα ότι επισήμως δεν είχε παραδοθεί το κτίριο, σημειωτέο ότι τότε δε ανήκαν τα σχολεία στους δήμους. Ως τόσο κάθε διευθυντής ικανός, μέσα απο τα χρήματα της σχολικής επιτροπής που του εχορηγούντο νοικοκύρευε όσο μπορούσε το σχολείο του και εξασφάλιζε τα αναγκαία αναλώσιμα και μη, κάτι που δυστυχώς σήμερα έχει καταργηθεί και θα πρέπει να  απασχολήσεις τον αρμόδιο δημοτικό σύμβουλο να σου φέρει «χλωρίνη, κιμωλίες κ.α.» Μια άλλη ιστορία θλιβερή.....Το συγκρότημα λοιπόν των Λυκείων ήταν σε καλή κατάσταση και σεισμό είχαμε ζήσει, χωρίς συνέπειες, και σχετικά  μικρο- μερεμέτια γινόταν.
Σήμερα κατόπιν της αποφάσεως της ΚΤΥΠ και των γονέων.. τα Λύκεια εγκαταλείφθηκαν τρία χρόνια τώρα, απορρήμαξαν,  (σπίτι και αμπέλι ρημάζει μονοχρονίς) και πλατσικολογήθηκαν ...
Τώρα  φτάσαμε στο σημείο τα Λύκεια να κατεδαφίζονται ως ακατάλληλα, και ποιος τολμά να εκφράσει μια άλλη σκέψη. Και αν.... και αν......και πολύ σωστά. Δικαίως όμως, διάβασα σε άρθρο, διερωτάται ο γράφων, αν συνέβαινε μια τέτοια περιπέτεια στο σπίτι μας ,θα του βάζαμε την μπουλντόζα!
Μα το μερεμέτι θα στοιχίσει παραπάνω, καλύτερα γκρέμισμα.... πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι....Στο Κολυμπάρι δε συνέβη το ίδιο, το σχολείο ανακαινίσθηκε κι έγινε καινούριο..
Πέρασα σήμερα απ' έξω, είδα την πόρτα γκρεμισμένη. Μελαγχόλησα. Κρίμα γενεές παιδιών που φοίτησαν δε θα ζουν αναμνήσεις όταν στο εξης θα περνούν απέξω....΄
Ως τόσο  κάτι καλό θα προκύψει. Ας ελπίσομε στο καινούριο και σύντομα... έχομε και υποσχέσεις πολιτικών, πλησιάζουν κι εκλογές..... Ελπίζομε να παρακαμφθούν οι γραφειοκρατίες και να κινηθούν οι διαδικασίες κατεπειγόντως...
Ίδωμεν. Εξ άλλου και οι παραγκουπόλεις μια χαρά βολεύουν....... και είναι και ακίνδυνες.
Πάντως θα είναι ντροπή για τη Κίσαμο με μια παράδοση στην εκπαίδευση να έχει σχολεία παράγκες....
Δεσποτάκη Ευτυχία
φιλόλογος

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2022

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΧΕΤΑΚΗΣ

Οσον ζής φαίνου.                     Όσο ζεις, να λάμπεις.
Μηδέν όλως σύ λυπού.            Μη λυπάσαι καθόλου.
Προς ολίγον εστί το ζήν.           Η ζωή είναι σύντομη. 
Το τέλος ο χρόνος απαιτεί”.      Ο χρόνος οδηγεί στο τέλος
(επιτάφιος  Σείκιλου)

 Η «αναχώρηση» του φίλου, συντέκνου και εν πολλοίς συνοδοιπόρου Αντώνη Σχετά
κη δεν παύει απο το να μας θλίβει αλλά και συνειρμικά  οριοθετεί σχέσεις ζωής και πολιτικής.
Ήδη από το 1973 που ως καθηγητές, η σύζυγός μου και εγώ υπηρετούμε στην περιοχή, ο εκ των εφηβικών χρόνων Α. Σ. γνώριμος της συζύγου μου γίνεται και δικός μου. 
Ο Α. Σ είναι νέος, ωραίος, δυναμικός, συνάδελφος, πλην, έχοντας παραιτηθεί από το Δημόσιο σχολείο εργάζεται ως φροντιστής των Μαθηματικών στην κωμόπολη μας. Έχει μια ευρυμάθεια, η οποία πέρα από τα Μαθηματικά επεκτείνεσαι στην Ιστορία, τη Λογοτεχνία, το Θέατρο, την πολιτική, αλλά είναι και χαρισματικά ευρηματικός και δημιουργικός.
Εκείνα τα χρόνια -δικτατορίας- μια κατηγορία ανθρώπων ενός επιπέδου ήταν θέμα όσμωσης να προχωρήσομε σε συναντίληψη της παρακμής των πραγμάτων και στην προφητικά σύντομη ελπίδα μιας άλλης κατάστασης για τον τόπο μας, τόσο τον στενό, όσο και τον ευρύτερο. Ο Αντώνης ανήκε στον χώρο των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων και μέλος ομάδος, ευρύτερα πνευματικά ανήσυχων και αγωνιστών  με αμοιβαία εμπιστοσύνη, σχέση φιλίας και συνεκτίμησης.
Η μεταπολίτευση 1974-75 προσφέρει στον Αντώνη την ευκαιρία - με το γνωστό αγωνιστικό του φρόνημα-  έχοντας και τον ενθουσιασμό του κόσμου που αναζητά το καινούργιο να αναδειχθεί Δήμαρχος Κισάμου και μάλιστα με  εγνωσμένης δημιουργικότητας και αγάπης για τον τόπο, συνεργάτες. Ο νεαρότερος δήμαρχος στην Ελλάδα, τότε.
Η πόλη της Κισάμου έχοντας παραγωγικό ιστό, συνδυάζει γεωργική και αστική ανάπτυξη. Παράλληλα έχει μια υποδομή κουλτούρας και παιδείας από παλιά, αλλά και ανακαινισμένη με την πρωτοπορία και την δημιουργικότητα ενός σπουδαίου  πολιτιστικού οικονομοτεχνικού και  εκπαιδευτικού έργου του μεγάλου Ειρηναίου της δεκαετίας του 60. Και κατά τούτο τυχερός ο επίσης δημιουργικά οραματιστής Α. Σ έχει όλες τις ικανότητες και εφευρίσκει πολλές δυνατότητες ώστε να επιτελέσει  σημαντικό έργο ως Δήμαρχος συνεχόμενα για δυο τετραετίες μέχρι το 1982.
Ο Δημιουργικός επίσης και αξιοσέβαστος - μέχρι τότε δήμαρχος- Χαρίλαος Λυγιδάκης είδε στον Α. Σχετάκη μια συνέχεια δημιουργίας και ελπίδας για το μέλλον του τόπου μας
Η δεκαετία του 70 με την ορμή της  μεταπολιτευτικής  δημοκρατίας είναι εξίσου δημιουργική και ελπιδοφόρα και για άλλους Δήμους της Κρήτης  όπου αντίστοιχες προσωπικότητες βρίσκουν την ευκαιρία να αναπτύξουν δεσμούς με την Κίσαμο, ιδιαίτερα σε πολιτιστικές δράσεις. Ενδεικτικά αναφέρω, τον Κλωνιζάκη στα Χανιά. Πετράκη στη Σητεία, Κλάδο των Ανωγείων, Καρέλλη στο Ηράκλειο.
  Συναυλίες, Θέατρο, είναι η περίοδος που η Ε.Θ.Ε.Κ., μέλος της οποίας είναι και ο Αντώνης, σημερινό ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. χαρίζει καταπληκτικές παραστάσεις  στην πόλη μας με έργα του  αναγεννησιακού θεάτρου αλλά και ο Μάνος Κατράκης, Καστελλιανός πρωταγωνιστεί στον Προμηθέα Δεσμώτη στην πλατεία Τζανακάκη και ως Χριστόφορος Κολόμβος στον ημιτελή  ακόμη ναό της Ευαγγελίστριας, αλλά και ο Γιάννης Μαρκόπουλος καλεσμένος του Δήμου διευθύνει τη συναυλία του  στην πλατεία μας  όπως και άλλοι δημιουργοί. Το Λαϊκό Πανεπιστήμιο είναι στη ευρύτερη κουλτούρα του Δημάρχου Α. Σ. και σημαντικές προσωπικότητες τίμησαν το βήμα του. Με πρωτοπόρο τον Δήμαρχο αλλά και με την συμπαράσταση των συστρατευόμενων με τον  Δήμο άλλων δημιουργών, ο τόπος βιώνει μια πνευματική  αναγέννηση και βέβαια δεν είναι  μιας σύντομης περιγραφής η αναφορά στο σημαντικό έργο ενός ανθρώπου που από αγάπη στον τόπο προσπάθησε να υπερβεί δυσκολίες και να εκσυγχρονίσει  και να αναδείξει ένα μικρό Δήμο σε σημείο που να αισθάνεται κανείς περήφανος για τον τόπο του και να είναι απόλυτα ικανοποιημένος ,ότι εκπροσωπείται επαξίως τόσο μέσα όσο και προς τα έξω. Ενδεικτικά αναφέρω: Η πόλη αποκτά το σύμβολο της τα δελφίνια, όπως και το γλυπτό σύμπλεγμα που κοσμεί την πλατεία Ειρηναίου. Τρία σιντριβάνια διακοσμούν τις πλατείες, και αναπλάθεται μέρος  του παραλιακού μετώπου. Αυτά μέχρι την εποχή που με ελεύθερη βούληση οι πολίτες κατά την κρίση τους  εξέλεγαν τους άρχοντες.
Δυστυχώς τη δεκαετία του 80 με την συνενοχή των άλλοτε πρωτοποριακών δυνάμεων του Κέντρου στα πλαίσια του «σοσιαλισμού» επιβάλλεται μια κομματοκρατία που αρνείται την αυτονόητη ελευθερία προσώπων και συλλογικοτήτων, αν δεν έχουν το «κομματικό» χρίσμα.
Αποτέλεσμα  εις τον Δήμο  και σε κάθε δήμο ή νομαρχία  η εκλογική συμμετοχή ορίζεται  από το καθεστώς του ισχυρού κομματικού κράτους. Οι μη βουλόμενοι το κομματικό χρίσμα δεν έχουν ελπίδα. 
H τρίτη τετραετία του Αντώνη στο Δήμο 1986-90 έχει την εξουσιαστική εκείνη αντίληψη μιας περιρρέουσας αλαζονείας ενός δημαρχοκεντρισμού, ότι τα πάντα ανάγονται στον Δήμο, ήτοι ευλογούνται από το Δήμαρχο (εκλεκτό του συστήματος). Ομάδες, συλλογικότητες πολιτιστικοί σύλλογοι ακόμη και τα της εκκλησίας, βάλτε και τα σχολεία( που με νόμο παραχωρήθηκαν στην τοπική αυτοδιοίκηση)  πρέπει να είναι υπό τον Δήμο.
 Ο Αντώνης είναι αρκετά ευφυής ώστε να μπορεί να συντονίζει ως ένα βαθμό την αλαζονεία της εξουσίας την «κομματική νομιμότητα» με μια επίφαση συνεργασίας, αλλά έχει και όλες τις δυνατότητες να περιθωριοποιεί όσους προσπάθησαν να διεκδικήσουν μια άλλη πολιτική πρακτική. Έτσι στερείται η δυνατότητα η το δικαίωμα σε  ικανούς ανθρώπους να εκλεγούν, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε παρακμή κυρίως οι μικροί δήμοι. Στην παρατεταμένη αυτή παρακμή, όσοι προσπάθησαν διαφορετικά- ελεύθερα σχήματα- θεωρήθηκαν ύποπτοι και ανάλογα πολεμήθηκαν. Ως τόσο είχε την αρχοντιά να ζητήσει συγγνώμη από κεκοιμημένο πολιτικό του αντίπαλο, την ύστατη ώρα του αποχαιρετισμού, στο σπίτι του  και ενώπιον των δικών του ανθρώπων, επαναλαμβάνοντας τρείς φορές τη λέξη «συγγνώμη». Εννοώντας πολλά διαπραχθέντα. Έτσι υπογράμμιζε υποσυνείδητα την ματαιότητα των μικροκακιών της καθημερινότητας και της μικροπολιτικής των μικρών κοινωνιών, 
Ο Αντώνης έχασε την ευκαιρία ιστορικής δικαίωσης ως πολιτικού, καθώς και ο ίδιος απαξιώθηκε να ανέβει σε υψηλότερα πολιτικά αξιώματα, όταν κατά τεκμήριο οι περισσότεροι αναδειχθέντες πολιτικοί του χώρου ήταν κατώτεροι του. Το δυστυχώς «πτωχεύσαμε» ήταν δεδομένο το 1998 έστω και αν χρειάστηκε μια δεκαετία να επιβεβαιωθεί. Λίγο πριν λίγο μετά τη χρεοκοπία, οι Καποδιστριακοί Δήμοι έγιναν Καλλικρατικοί και στον ορυμαγδό της οικονομικής  καταστροφής, πέρασε  απαρατήρητη και η παρακμή της τοπικής αυτοδιοίκησης που βάση της ήταν ανέκαθεν η κοινότητα.
Χρειάστηκε η οικονομική χρεωκοπία για να απαξιωθεί η μεθοδολογία καπελώματος από το κομματικό κράτος. 
- Ας προσέξουν όσοι το ξαναεπιδιώξουν.
Ο Α. Σ., απαλλαγμένος από τα πολιτικά του καθήκοντα, την τελευταία δεκαετία ξαναβρήκε τον παλιό εαυτό του στις ανθρώπινες σχέσεις και φιλίες του, καθώς καθημερινά θα τον συναντούσες στην πλατεία με φίλους να αναλύει την καθημερινότητα και να διηγείται εμπειρίες. Τη λογοτεχνική του ικανότητα την αποτύπωσε μεταξύ και άλλων στο μυθιστόρημα του «οι δρόμοι του Αυγερινού» που με επιτυχία παρουσιάστηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου, η οποία αίθουσα, το μικρό ξύλινο αμφιθέατρο, να σημειωθεί αυτό, ήταν έμπνευση και έργο δικό του.
Ο Αντώνης ήταν δάσκαλος των μαθηματικών και μάλιστα για μαθητές υψηλών απαιτήσεων.  Όλοι οι μαθητές του μιλούν με θαυμασμό για αυτόν. Αρκετοί είναι αυτοί που με ευγνωμοσύνη ομολογούν ότι τους δίδαξε φροντιστηριακά δωρεάν, κάνοντας πράξη και την γενικότερη ανιδιοτέλεια στην διαχείριση των του Δήμου.
Αγαπητέ Αντώνη φίλε σύντεκνε - συνοδοιπόρε- η ζωή μας μια μολυβιά που σβήνει. Ως ευφυείς συζητητές της φιλοσοφίας των πραγμάτων είχαμε την βεβαιότητα της αιώνιας αναζήτησης του «Νου», τουτέστι μιας Αθανασίας των πνευματικών πραγμάτων. Η προσευχή σου στον γείτονα σου Άγιο Σπυρίδωνα, στο τέμπλο, που πάντα την εικόνα του, που εσύ είχες αφιερώσει, ευλαβικά προσκυνούσες ενώνεται με την δική μας προσευχή στην βεβαιότητα της αγάπης και της δικαιοσύνης του Θεού, σίγουρα πέρα από την κρίση των ανθρώπων.
Τέλος να αναφερθεί πως ήσουν βασικό μέλος της επιτροπής για την ονομασία των δρόμων  της Κισάμου, η οποία πραγματικά έχει καθυστερήσει, καθότι δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Τυχαίο αλλά σύμπτωση να δοθεί και το δικό σου όνομα σε ένα δρόμο. Ήδη και το δημοτικό συμβούλιο έχει εισάγει την πρόταση.
Καλό σου Ταξίδι. Στον άλλο κόσμο διάλεξε τόπο που να σου βγορίζει να αγναντεύεις το Μυρτίλο και το Καστέλλι μας…..
Γιώργος και Ευτυχία Πευκιανάκη

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2022

Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

 Από την παρουσίαση της ποιητική συλλογής «οινοχόος» 
Της Φωτεινής Σεγρεδάκη
Ένα περιβόλι έμορφο, όπως λέει και το ριζίτικο τραγούδι μας ειναι η πολιτισμένη κοινωνία μας.
Και όσα πουλιά έστειλεν ο θιός μέσα, ναι φωλεμένα. Είναι φωλεμένα και κελαηδούν καθένα με το δικό του σκοπό και ομορφαίνει και πλουτίζει αυτή την κοινωνία με την οποιαδήποτε εργασία και προσφορά καταθέτει.
Στην αποψινή μας εκδήλωση απο το περιβόλι της δικής κοινωνίας, ένα πουλί μας κελαηδεί ένα ολόκληρο βιβλίο που έγραψε με ποιήματα κι ένας Οινοχόος μας τα κερνά ένα ένα.
Είναι η Φωτεινή Κουτσαυτάκη- Σεγρεδάκη. Εγώ έχω την τιμή μα και τη τη χαρά να καταθέσω τη σκέψη μου και να παρουσιάσω τον τρόπο σκέψης και γραφής της Φωτεινής, στοιχεία πολύ γνώριμα σε μένα, που για τριάντα και πλέον χρόνια καταθέτει με τον όποιο τρόπο στην πολιτιστική παραγωγή του τόπου μας.                              
Αυτό που θα παρουσιάσω είναι το γιατί και το πώς η Φωτεινή γράφει, γι΄ αυτό και ο τίτλος της μικρής παρουσίασης μου είναι «ο ποιητικός λόγος» της φίλης Φωτεινής. 
Τα όσα για τη σχέση μεταξύ μας θα αναφερθούν παρακάτω αιτιολογούν και την συμμετοχή μου στην αποψινή εκδήλωση της παρουσίασης του βιβλίου της.
Μέσα απο την αναφορά μου, όμως αυτή ήθελα να διαφανεί και το είδος εκείνο, της φιλίας απο τα εφηβικά χρόνια, που πολλοί και απο σας μπορεί να το έχετε ζήσει, που είναι πάνω απο σκοπιμότητες και αντέχει στο χρόνο. Είναι αυτό το είδος απο τα τρία που προσδιορίζει ο φιλόσοφος Αριστοτέλης και θεωρεί το ωραιότερο και καλύτερο γιατί βασίζεται στη κοινή εκτίμηση των αρετών και των ιδανικών ανάμεσα στα δυο μέρη. Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι και οι αξίες που αντιπροσωπεύουν και οι οποίες αποτελούν το κίνητρο διατήρησης των φιλικών δεσμών. Συνήθως αυτή η φιλία κρατά μέχρι τέλους της ζωής, αλλά για τη δημιουργία της απαιτείται η ύπαρξη ενός βασικού πεδίου καλοσύνης στο καθένα απο τα δύο άτομα, πράγματα που απαιτούν χρόνο και εμπιστοσύνη για να σφυρηλατηθούν. Οι αγαθοί συνυπάρχουν για το αγαθό. Για όλα τα παραπάνω η αληθινή φιλία αποτελεί ένα κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου.
Καλή φίλη λοιπόν, η Φωτεινή, έμπιστη και συνεπής  έτοιμη να κουβεντιάσεις μαζί της και τα εύκολα και τα δύσκολα, δίκαιη και με διακριτική χιουμοριστική διάθεση που για τον εαυτό της φτάνει τα όρια του αυτοσαρκασμού....
Η Φωτεινή, λοιπόν, Κουτσαυτάκη είναι παιδί, γέννημα θρέμμα της Κισάμου, είναι Καστελιανή. Το όψιμο παιδί του Μιχάλη Κουτσαυτάκη και της Μαρίας Χάρχαλη.
Ζει και μεγαλώνει στο Καστέλι μέχρι τα πρώτα γυμνασιακά χρόνια, που έχομε και τις πρώτες επαφές μας που αποτελούν και τη βάση της φιλίας μας. Ύστερα φεύγει στην Ελευσίνα, όπου ζουν και εργάζονται τα μεγάλα αδέρφια της. Εκεί συνεχίζει τις Γυμνασιακές της σπουδές. Την Ελευσίνα δεν την ξέχασε ποτέ και συχνά αναφέρεται τρυφερά σε αυτήν στα γραπτά της ή στην κουβέντα της. Άσκησε επίδραση και στον ψυχισμό των όσων εφηβικών χρόνων έζησε εκεί. Την Ελευσίνα των μυστηρίων, της Δήμητρας και της Περσεφόνης, την Ελευσίνα των τσιμέντων και των ναυπηγείων, την Ελευσίνα της Φεύγουσας κόρης, που πριν λίγο μας παρουσίασε σε έργο της η συνάδελφος φιλόλογος Ανδρομάχη Χουρδάκη. Φεύγουσα κόρη της Ελευσίνας και η Φωτεινή, μετά  από επιτυχία της σε διαγωνισμό προσλαμβάνεται στον οργανισμό του Ο.Τ.Ε. και διορίζεται στην αντίστοιχη υπηρεσία στην Κίσαμο, ως τηλεφωνήτρια. Επιλέγει συνειδητά να παραμείνει στην Κίσαμο όπου και το πατρικό της σπίτι με τους γονείς της όπου και εγκαθίσταται. Οι γονείς είναι μεγάλοι κι ένα παιδί και μάλιστα θυγατέρα να μείνει κοντά είναι χαρά και απαντοχή και για την κ. Μαρία, και για τον κ. Μιχάλη. Δυστυχώς η κ. Μαρία έφυγε νωρίς πρόλαβε όμως κι εισέπραξε την επιτυχία της Φωτεινής και πολύ στοργή και τρυφερότητα απο αυτήν. 
Δε θα ξεχάσω ποτέ το γράμμα που μου έστειλε, στην Αθήνα, φοιτήτρια εγώ ακόμη και μου εξέφραζε τη χαρά της για την επιτυχία της, και που θα επιανε δουλειά και πως ενιωθε τα καλώδια να ζωντανεύουν και να συνομιλούν με τους ανθρώπους και να τραγουδούν....μου έγραφε.
Η Φωτεινή για πολλά χρόνια ήταν η πιο ευγενική και ικανή παρουσία, ως τηλεφωνήτρια στον Ο.Τ.Ε. της Κισσάμου και η ζεστή φωνή της σου διασφάλιζε την τηλεφωνική συνομιλία σου με αγαπημένα πρόσωπα μακρινά, όσο δύσκολες και αν ήταν οι τηλεφωνικές γραμμές, στα χρόνια, που δεν υπήρχε ο αυτοματισμός και, που δεν είχαμε καν τηλέφωνα οι περισσότεροι στο σπίτι μας και έπρεπε να καταφύγομε στο τηλεφωνικό κέντρο, όταν υπήρχε ανάγκη και φυσικά με οχι ευκαταφρόνητο κόστος.
Η εγκατάσταση της πλέον μόνιμη στην Κίσαμο και εδώ θα δημιουργήσει και τη δική της οικογένεια, ύστερα απο λιγο. Πέρα απο την επαγγελματική εργασία της συμμετέχει σε κοινωνικές δραστηριότητες και συμβούλια, στον οδηγισμό, στο Φιλολογικό σύλλογο, στο Ανουσσάκειο θεραπευτήριο, όπου επιμελείται και της έκδοσης ενός φωτογραφικού άλμπουμ του ιδρύματος με τον τίτλο «ενδιαίτημα Ναζωραίου» αλλά και όπου της ζητηθεί συνεργασία σε θέματα πολιτισμού
Η Φωτεινή έχει περίσσεια ψυχής και κατά την Ευαγγελική ρήση «εκ γαρ περισσείας ψυχής το στόμα λαλεί. Έτσι δειλά –δειλά αρχίζει να γράφει κάποιες κριτικές για όμορφα πράγματα που γίνονται στον τόπο στις τοπικές εφημερίδες, στον Αγώνα της Κρήτης και στα Χανιώτικα Νέα, οπου και τελικά, ύστερα απο εκτίμηση των εκδοτών Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη της δίδεται μόνιμη στήλη κάθε Δευτέρα με τον τίτλο.. Επίσης μόνιμη στήλη έχε και στην καταδική μας εφημερίδα Νέους Ορίζοντες του Αντώνη και Ελένης Μουντάκη με τον τίτλο «Αφορμές»
Είναι παντρεμένη με τον επί χρόνια δάσκαλο στην Κίσαμο, ευγενέστατο και αγαπητό σε μαθητές και γονείς και όχι μόνο, Μανόλη Σεγρεδάκη και έχουν δύο γιους το Νικόλα και το Γιάννη, με ένα σπίτι πάντα ανοιχτό για φίλους και συγγενείς, κυρίως στα χρόνια της νιότης.
 Δεν μοιάζομε απόλυτα στο χαρακτήρα, ούτε είμασταν συνέχεια μαζί. Κατά καιρούς χανόμασταν, άλλους δρόμους τραβούσε κάθε μια. Όταν, όμως, ξαναβρισκόμασταν ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα  και πιάναμε το νήμα απο την αρχή. Έχομε πάντα τόσα να πούμε και όλα περιεκτικά, γύρω από τη ζωή μας, τις εμπειρίες μας και γύρω από τον κόσμο. Από το ελάχιστο ως το μέγιστο. Τη χαρά μας, τη στενοχώρια μας, το θυμό μας, την εικόνα που είδαμε και μας άρεσε, τη κουβέντα που ακούσαμε και μας άρεσε ή όχι. Η κουβέντα μας έχει απ΄ όλα, έχει ένα πλούτο ανακουφίζει, διδάσκει ψυχαγωγεί. Τέλος τη χρόνια αυτή φιλία μας την σφράγισε και ο ιερός δεσμός της συντεκνιάς.
Φύση ευγενική, ευαίσθητη, πληθωρική σε συναισθήματα, με βαθύτατη εσωτερική καλλιέργεια αποκτημένη από τη δίψα της για μάθηση και από τη δια βίου αναζήτηση του ωραίου και του αγαθού. Δίκαιη και συνεπής, δίδει περισσότερα από τα ζητούμενα, όταν πρέπει, στους άλλους και αφιλοκερδώς.
Μια συνολική εικόνα της δίδεται απο την οικογένεια της δια γραφής του γιού της του Νικόλα, ανεβασμένη σήμερα που παρουσιάζεται το βιβλίο, στα μέσα της κοινωνικής δικτύωσης όλο αγάπη και τρυφερότητα και σας τη μεταφέρω. Το τιμώμενο πρόσωπο εκτός απο μια πνευματώδης γυναίκα ανήσυχη, ευαίσθητη, ζωόφιλη, ακούραστη εργάτρια της τέχνης και του ανθρωπισμού στοιχεία που τα παραδίδει στον περίγυρο της και τα γνωρίζετε, ειναι και μια θαυμάσια σύζυγος και μάνα που θυσιάζεται και μοχθεί υπηρετώντας το διπλό της ρόλο, την καταγωγή και το ιδιαίτερα αναπτυγμένο αίσθημα ευθύνης και προσήλωσης στον κάθε της στόχο. Αυτά όλα τα πετυχαίνει ταυτόχρονα με οδηγούς την αντοχή, το πείσμα και τα πηγαία χαρίσματα της. Θέλω να πω ότι είναι σπουδαία γυναίκα και άνθρωπος η μάνα μας και θα το λέμε με κάθε σπίθα και αφορμή, καθώς της αξίζει όλη η αγάπη κι η καθολική αναγνώριση για όσα έχει προσφέρει». Ο,τι ωραιότερο και τιμητικότερο για μια μάνα, τέτοια λόγια να ακούει απο το παιδί της κι τα καταδικά της αγαπημένα πρόσωπα..
Η ζωή δεν ήταν πάντα εύκολη για τη Φωτεινή. Όπως καθένας και κάθε μια μας έχει περάσει και αυτή τις δυσκολίες της, που, όμως πάντα βγήκε ακέραια, χωρίς μνησικακίες και μεμψιμοιρίες, όχι ξεχνώντας αλλά συγχωρώντας, πράγμα που δεν το επιτυγχάνομε όλοι μας.
 Αγαπά τη ζωή, σε όλες τις εκφάνσεις της και θέλει να κάνει κοινωνούς και τους άλλους σε όποια ομορφιά αυτή  βλέπει και θαυμάζει, γύρω, απο την όμορφη πέτρα, μέχρι το χαμολούλουδο, το ζώο, την όμορφη θάλασσα, τον όμορφο ουρανό, το γέλιο και το δάκρυ, αυτό τον κόσμο τον μικρό και το μέγα κατά Ελύτη. Γι ΄αυτό και (κυρίως μετά την αποδέσμευση της από την υπηρεσία της βρίσκει τον τρόπο και καταγράφει όμορφα με μια δική της τεχνική τη σκέψη της σε ελεύθερο στίχο.
Από μικρό παιδί ήταν εκφραστική και οι εκθέσεις της στο σχολείο, θυμάμαι για το λίγο χρόνο που συμμαθητεύσαμε στο Γυμνάσιο  πάντα αξιοπρόσεκτες, με αποτέλεσμα πάντα να έχει και την παρότρυνση των δασκάλων της να γράφει. 
Χωρίς εξειδικευμένες σπουδές σε Φιλολογία, Ιστορία ή Φιλοσοφία, (άλλωστε εργάσθηκε σε καθαρά τεχνικό τομέα), αλλά με τη θυμοσοφία της και την δική της φιλοσοφία ζωής, καταγράφει το χρόνο και ό,τι αυτός από τα ανθρώπινα περιέχει. 
Αποδεικνύει, ότι η τέχνη του λόγου είναι άσχετη από περγαμηνές και ιδιαίτερους τίτλους αλλά και ότι, όταν κάτι θέλομε και αγαπούμε βρίσκομε τον τρόπο να το πραγματοποιήσομε.
Η αποκτημένη πείρα της από διαβάσματα και ακούσματα, κυρίως μέσα από το ραδιόφωνο, γιατί η Φωτεινή είναι λάτρης των ερτζιανών κυμάτων και ο κρυμμένος καημός για εξωτερίκευση, δίδουν στην ευαισθησία της μια φυσική διέξοδο και στις γλωσσικές της ιδέες μια ευκαιρία. 
Έτσι τη Φωτεινή τώρα και χρόνια τη γνωρίζομε περισσότερο μέσα από άρθρα της που στην ουσία είναι χρονογραφήματα, γραμμένα με το δικό της προσωπικό στυλ, και δημοσιευμένα στις τοπικές μας εφημερίδες, «Χανιώτικα Νέα» μέσα από τη στήλη «Αφορμές» και «Νέους Ορίζοντες», μέσα από τη στήλη «Εν συντομία». 
Επηρεασμένη βαθύτατα από τη δημοτική μας ποίηση, την Κρητική μας μουσική  και ρίμα και τον ευρύτερο λαϊκό  μας πολιτισμό, μέσα από τη δική της λογοτεχνική δουλειά, αδιόρατα μεταδίδει και στους άλλους τη λανθάνουσα κληρονομική παρακαταθήκη. Θέτει τον ενθουσιασμό της στην υπηρεσία των δημοτικών θησαυρών του τόπου μας, διαβάζει θρύλους παραδόσεις, ήθη, έθιμα, μύθους και με τη γυναικεία συγκίνηση που προσφέρεται με συναισθηματικό πλούτο υμνεί τη ζωή σε κάθε μορφή της: τη φύση, τη ζωή, τον έρωτα. Συγχαίρει ειλικρινά στις επιτυχίες στα αρραβωνιάσματα, στα στεφανώματα και στα γεννητούρια, στα βαφτίσια της κοινωνίας μας, και συλλυπείται ειλικρινά και παρηγορεί, όταν έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού για πρόσωπα αγαπητά, που δίκαια ή άδικα αφήνουν το μάταιο τούτο κόσμο.
Γεννημένη σε μια οικογένεια, που που πολλά μέλη είχαν σχέση με τη κρητική μουσική και ρίμα δε μπορούσε να ξεφύγει και η ίδια από αυτό το ταλέντο. Έχει μια καταπληκτική ευχέρεια στο να συνθέσει σε ελάχιστο χρόνο μαντινάδα. Δώστε της τυχαία δυο λέξεις, αμέσως λυρικότατη η μαντινάδα θα χαϊδέψει τα αυτιά σας και τρυφερά θα μιλήσει στην ψυχή σας. Έτσι που έκανα μια φορά και τις έδωσα δυο άσχετες λέξεις: μάτια και πλοίο. Δεν είχα τελειώσει τη δεύτερη λέξη και μου απαντά:
«Μέσα στα μάθια σου θωρώ
Τα πέλαγα του κόσμου
Και πλοία να πηγενόρχουνται
Σε μια μαθιά σου φως μου»
Η μαντινάδα κατά τη Φωτεινή είναι η «γ΄εμιλιά τσι Κρήτης» 
Έχει αρκετές φορές βραβευθεί σε διαγωνισμούς για τις μαντινάδες της.
Η Φωτεινή αγαπά το στίχο και τη μουσική, τόσο στη λαϊκή δημιουργία, όσο και στην έντεχνη. Έτσι πολλές είναι οι παρουσιάσεις, που έχει κάνει στο κοινό, ταξιδεύοντας το στον κόσμο της ποίησης και της μουσικής μέσα από πράγματα, που παίρνουν συμβολική διαχρονική σημασία στη ζωή μας.  
Αναφέρω τις παρουσιάσεις πραγματειών της με τα  θέματα: (Το ρόδο στη νεοελληνική ποίηση. Ο παιδικός λόγος, υπόθεση αγάπης.  
Η μαντινάδα η γ’ εμιλιά τσι Κρήτης. Εν χορδαίς και οργάνοις. Παινέματα του μαντηλιού), παρουσιάσεις υποστηριζόμενες από την ίδια σε συνεργασία πάντα με μουσικά σχήματα νέων του τόπου.
Πολλές, πάρα πολλές είναι οι ομιλίες, που έχει κάνει καλεσμένη από συλλόγους κατά καιρούς, τόσο μέσα στην Κίσαμο, αλλά και εκτός.
Τα χρονογραφήματα της είναι κατάθεση ψυχής, προβληματισμού και καταγγελίας γύρω από τον άνθρωπο και τα αδιέξοδα του. Με λέξεις ιδιαίτερα φορτισμένες νεολογισμούς (ποιητική αδεία) και δυσνόητους συνειρμούς διατηρεί ανοιχτό το δρόμο για εύκολη ή δύσκολη επικοινωνία με το πολύ κοινό
Προσκεκλημένη πάντα παρακολουθεί εκδηλώσεις, κοινωνικές και σχολικές, θεατρικές παραστάσεις ερασιτεχνικών και επαγγελματικών θιάσων, εκθέσεις. Πάντα θα καταθέσει τον καλό της λόγο. Η κριτική της καλοπροαίρετη πάντα, γιατί από στάση ζωής η Φωτεινή ξεκινά από το θετικό που υπάρχει σε ανθρώπους και καταστάσεις και από το ότι κάθε προσπάθεια πρέπει να ενθαρρύνεται και ο ελάχιστος κόπος να αμείβεται έστω με ένα καλό λόγο.
Τέλος η έντονη συναισθηματική φόρτιση της αρκετές φορές βρίσκει διέξοδο στην δική της ποίηση, όχι τόσο γνωστή  στους πολλούς, μέσα από ελεύθερους υπερρεαλιστικούς στίχους, όπως οι παρακάτω:

« Κλείσε τα μάτια σου 
να αναβλύσει  ο αγιασμός της καρδιάς από τις άκρες τους.
Να πιούν οι έκπτωτοι άγγελοι
και οι παλιές αμαρτωλές που γυμνώθηκαν σκληρά
κι έμειναν δίχως το νερό και το χώμα τους…

Κλείσε τα μάτια σου
Να ξεχυλίσουν τα ρυάκια, των αισθητηρίων σου
Να γίνουν λαμπερά λημνία
Σε σιωπηλή ερημιά….»

Αυτή την ποίηση της η Φωτεινή την έκλεισε σε χρυσό κροντήρι και απόψε, ευθύς αμέσως θα κεραστούμε απο τον Οινοχόο της.
Η Φωτεινή Σεγρεδάκη με τη λογοτεχνική παρουσία της, μαζί με άλλους πνευματικούς ανθρώπους του τόπου μας προστίθεται στην εξ αδιαιρέτου πνευματική περιουσία της κοινωνίας μας, η οποία αυτή περιουσία ομορφαίνει και ανεβάζει λίγο ψηλότερα τον τόπο, γιατί, στο κάτω- κάτω, ουκ επ΄άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος.
Φωτεινή, Φωτεινή μας: πάνω από είκοσι χρόνια μας κανακεύεις και ακούμε τα καλά σου λόγια.
Δικαιούσαι πια να σε κανακέψομε κι εμείς απόψε. Να είσαι καλά με όσους αγαπάς, να ζεις και να έχεις την ευτυχία να χαίρεσαι και να αξιολογείς το μέγιστο και το ελάχιστο και να το επισημαίνεις σε μας.
 Δεσποτάκη –Πευκιανάκη Ευτυχία
        φιλόλογος